Over nog méér dan LGBT+
Het zal je maar overkomen: door een politicus ge-out worden in aanwezigheid van de wereldpers. Het overkwam Riadh Bahri. We bekijken deze uitschuiver even in een historisch kader. En wat heeft dit ook alweer met het Vlaams Belang te maken?
Doorgaan met het lezen van “De uitschuiver van Van Overtveldt”
De Martin Ennals Award (genoemd naar een Britse mensenrechtenactivist) werd dinsdag uitgereikt aan Kasha Jacqueline Nabagesera. Zij is actief in Oeganda, het land van David Kato, die onlangs werd vermoord.
De Prijs wordt uitgereikt door een jury die bestaat uit vertegenwoordigers van 10 mensenrechtenorganisaties (waaronder FrontLine Defenders). Kasha stichtte en leidt de organisatie ‘Freedom and Roam Uganda’ en is dus nauw betrokken bij de strijd voor holebitransgenderrechten. Juryvoorzitter Hans Thoolen: “Kasha Jacqueline Nabagesera is een uitzonderlijke vrouw met een zeldzame moed. Zij vecht met gevaar voor eigen leven voor menselijke waardigheid, holebirechten en gemarginaliseerde mensen in Afrika.” Kasha was mee het doelwit van de tabloidhetze in 2010.
Een prijs zoals deze drukt ons op de realiteit van vele holebi’s en transgenders in de wereld. Met name in Afrika, waar homofobie via kerken en religieuze sekten actief verspreid wordt.
Bron: BBC via The Advocate
Kizza Besigye (foto), oppositieleider in Oeganda en dus tegenstander van zittend president Yoweri Museveni, heeft laten verstaan dat hij van plan is om homoseksualiteit uit de strafwet te halen als hij verkozen wordt.
Maandag verklaarde hij dat de Oegandese politie wel dringender zaken te doen had dan het vervolgen van homoseksuelen. Hij voegde er wel aan toe dat hij enkel uit eigen naam sprak en niet uit naam van de vier oppositiepartijen waarover hij de leiding heeft. “Dit is iets wat zich afspeelt in de intimiteit van de mensen hun slaapkamer, tussen toestemmende volwassenen” zei hij nog. Hij weigert ook om homoseksualiteit als immoreel te bestempelen. Eerder deze maand had het gerecht al gezegd dat bladen zoals “Rolling Stone” moeten ophouden met het outen van holebi’s. Deze outing ging gepaard met een oproep om ze te arresteren en te executeren.
Parlementslid David Bahati daarentegen volhardt in de boosheid en beloofde een wetsvoorstel in te dienen waardoor de lijst van aan homoseksualiteit gekoppelde misdaden nog groter zou worden. Wat hem een terechtwijzing van president Museveni opleverde. Die maakt zich zorgen over de verontwaardiging in het buitenland over dit soort initiatieven.
Bron: E-llico
Stel je voor: je slaat je krant open en je ziet jezelf erin staan met de vermelding dat je homo, lesbisch of bi bent. Zelfs in België zou dat voor heel wat problemen kunnen zorgen. In Oeganda gebeurde het. Activisten trokken naar de rechtbank.
Het outen van homoseksuelen onder de kop “Hang hen op” mag niet meer. Dat besliste een rechtbank in Oeganda. De Oegandese tabloid ‘Rolling Stone’ had in de loop van de oktober 2010 de namen, adressen en foto’s van een honderdtal holebi’s afgedrukt. Dit bracht het leven van velen onder hen in gevaar. Niet alleen de privacy werd geschonden. Er werden ook groteske berichten aan gekoppeld zoals “De homogemeenschap wil één miljoen kinderen rekruteren tegen 2012”.
Het artikel verscheen ongeveer een jaar nadat de omstreden anti-homowet gelanceerd was in het Oegandese parlement. Een wet die de doodstraf voorziet voor mensen die een relatie hebben met iemand van hetzelfde geslacht. Het wetsvoorstel kwam er met de steun van extreem-rechtse christelijke groepen uit de VS. Na internationaal protest werd de uitvoering van de wet geblokkeerd maar de wet werd niet afgeschaft. Het Oegandese parlementslid David Bahati (foto), verantwoordelijk voor het omstreden wetsvoorstel, is in België genomineerd voor de homofobieprijs 2010.
Holebi’s winnen proces
Een organisatie met de naam ‘Civil Society Coalition’ had in naam van drie van haar leden klacht ingediend tegen Rolling Stone en het hooggerechtshof verbood de krant toen alvast om door te gaan met dit soort artikels. Deze week bevestigde de rechtbank haar visie. 
Woordvoerder Adrian Jjuuko (foto) van de Civil Society Coalition: “De uitspraak bevestigt duidelijk het principe dat grondwettelijke rechten gelden voor alle Oegandezen, ongeacht hun vermeende seksuele voorkeur”. Kasha Jacqueline was een van de holebi’s die klacht neerlegde. Haar commentaar: “Deze beslissing van de rechtbank is een positieve stap voor holebi’s in Oeganda maar het blijft wel een feit dat de Oegandese regering té lang heeft gezwegen over de discriminatie, de dreigementen en het geweld tegen LGBTI-mensen in Oeganda.”
Activisten wijzen erop dat de anti-homowet de homofobie voedt en voor een klimaat van angst zorgt. Daarin speelden de media een grote rol. Ook de tabloid ‘Red Pepper’ had reeds eerder tientallen holebi’s geout. Reactie van Rolling Stone-uitgever Giles Muhame: “Het is de plicht van een joernalist om het kwade in de maatschappij bloot te leggen”.
Bron: guardian.co.uk
De Oegandese tabloid ‘Rolling Stone’ mag geen foto’s meer publiceren van holebi’s. Dat is het resultaat van de inspanningen van ‘Seksuele Minderheden Oeganda’ die met een klacht naar de rechtbank stapte.
Het hooggerechtshof in Oeganda heeft besloten dat de controversiële krant in de hoofdstad Kampala niet langer de namen en foto’s van homoseksuelen mag publiceren. Sexual Minorieties Uganda (SMUG) stapte maandag naar het hof nadat de krant voor de tweede maal foto’s en zelfs adressen van homo’s had geplaatst. De eerste keer dat de krant dit deed, begin oktober, werden zeker vier jonge homo’s mishandeld. CNN interviewde Stosh Mugisha , een van de lesbiennes die in de krant werd ge-out.
Het hof verbiedt de krant tot 23 november dergelijke acties te herhalen, omdat de publicatie een schending van de privacy is. In de loop van deze maand wordt een definitieve beslissing genomen.
Vorig jaar oktober diende een parlementslid een wetsvoorstel in om homoseksualiteit in het land met de dood te bestraffen. Sindsdien zijn homo’s in Uganda veelvuldig lastig gevallen en mishandeld.
David Kato van SMUG was in maart op bezoek in België.
“t is geen pak van mijn hart, maar ik voel me toch wel een beetje opgelucht” zegt Bart Kaëll in Humo na zijn coming out in Dag Allemaal. Hij is de enige niet. We zaten er al meer dan 20 jaar op te wachten. En we zijn blij voor Bart & Luc. Een dubbele coming out! Het geeft een soort ‘terugkeer van de verloren zoon’ gevoel.
Het koppel sluit het rijtje af van BV’s die uit de kast kwamen gedurende de voorbije decennia. Het begon met de eenzame strijd van Will Ferdy. Hij deed Op z’n drieënveertigste zijn coming out in 1970. Op de flaptekst van een van zijn boeken lees je: “Hij vocht een verbeten strijd tegen hypocrisie en onrechtvaardigheid, en kwam als overwinnaar uit die strijd.” Het zinnetje laat je de grimmige sfeer proeven die er toen rond homoseksualiteit hing. Begin jaren ’90 raakte het hele BV-schap in lichte paniek toen vanuit diverse hoeken de druk vergrootte. Het fenomeen ‘Outing’ was immers komen overwaaien uit de VS.
Behalve Kurt van Eeghem en Paul Codde waren weinigen in de voetsporen van Will Ferdy gestapt. Tot begin jaren ’90 Jo de Poorter in in TV-Expres en Humo voluit ging: “Ik vind het treurig dat zoveel homoseksuelen uit de media zo moeilijk doen over hun geaardheid. Alsof ze hun seksualiteit ontwijken. Ze gaan zelfs zover dat ze erover liegen” Jo de Poorter bleek de ideale schoonzoon die uit de kast komt als homo. Maar ook hij slaagde er niet in om de andere BV’s van de verkeerde kant uit de kast te lokken.
Outing
Outing, wat dus niet hetzelfde is als coming out, werd rond die tijd in de VS door de beweging voor het eerst gebruikt als drukkingsmiddel. Het was vaak een uiting van woede en onmacht. Aanleiding was het bloedbad dat toen in de homogemeenschap werd aangericht door hiv. Ronald Reagan was president en blokkeerde elk beleid dat het lijden van de aidslijders zou kunnen verlichten. Intussen had de beweging weet van diverse mediafiguren en politici die homoseksueel waren. Zij waren het mikpunt van de outingacties, omdat ze het vertikten hun nek uit te steken. Het waren grimmige tijden, maar dat schreef ik al.
RAF
Het RAF (Roze Aktiefront) had de harde confrontatiestrategie van hun voorganger De Rooie Vlinder overgenomen en vond het nog niet zo gek van die Amerikanen: “In Nederland heb je in elke partij wel een paar openlijke potten en flikkers. In België heb je alleen stiekume homofiele medemensen, die nog lang niet aan COMING OUT toe zijn. Zij staan de komende jaren voor de keuze: al dan niet openlijk de homozaak steunen door voor de wetsvoorstellen te stemmen, of… Het is immers ondenkbaar dat een parlementslid, dat geacht wordt de belangen van de groep te behartigen waartoe hij behoort, dit op cruciale momenten niet doet.” Humojoernaliste en openlijk lesbienne Ingrid De Bie stelde het als volgt: “Homo’s en lesbische vrouwen die menen hun homoseksualiteit te moeten verdoezelen door anti-homostellingen in te nemen, met graagte zie ik ze uit de kast gehaald. Een parlementslid dat aanstuurt op discriminatie van homo’s, een directielid dat een werknemer aan de deur zet, een schoolbestuurder die een leerkracht ontslaat, een priester (als het even kan een bisschop) die de pauselijke homo-leer met verve uitdraagt: ingeval ze verdoken homo of lesbisch zijn, heeft iedereen er baat bij als zij zonder pardon worden ontmaskerd.” Het was echter nog te vroeg om de poltici op deze wijze te benaderen en toen enkele jaren later het wetgevend werk aan de orde was bleek het ook niet echt meer nodig te zijn. Zelfs de CVP stemde voor de openstelling van het huwelijk. Men ging toen dus maar achter de BV’s aan. Het werd een donderderend schot voor de boeg. Niemand raakte gewond.
Wenskaarten
Na een veelbesproken debatavond lanceerde het RAF in december 1990 een ‘wenskaartenactie’. 7 bekende Vlamingen die homo zijn werden er met behulp van wenskaarten (het was immers bijna nieuwjaar) toe aangemoedigd er voor uit te komen. De kaartjes werden gestuurd naar Bart Kaël, Luc Appermont, Walter Capiau, Luc Steeno, Dré Steemans, Frank Dingenen en Daan Van Den Durpel. Er werden een kleine 200 sets van 7 kaarten verkocht op fuiven, en via de nieuwsbrief van het RAF. Ik mocht het als RAF-woordvoerder gaan uitleggen in de toenmalige talkshow ‘Zeker Weten’ van Jan van Rompaey (foto). Aanleiding daarvan was een foldertje, waarop de foto’s van Dré Steemans, Luc Appermont, Walter Capiau en Koen Crucke stonden vergezeld van een oproep om de BV’s kaartjes te sturen. Dat vond Jan van Rompaey geen goed idee. Het werd een geanimeerd debat dat nog een tijdje zou verdergaan in de homopers en op de fuiven.
Bart Kaëll
Na een wekenlange polemiek in TV-Express over de vraag of hij het nu al dan niet is en wat de fans daarover moeten denken wordt het hem in het nummer van 8 juli ’91 op de man af gevraagd. De journalist heeft het onderwerp bewust tot het einde bewaard, omdat hij vreesde “dat het een nogal delicaat onderwerp betrof”. Bart reageert heftig: “Ze noemen mijn naam nooit echt, ze gebruiken omschrijvingen als ‘spring-in-‘t-veld’ en zo. Maar de eerste die mijn naam durft te noemen, sleur ik voor het gerecht. Daar ben ik keihard in. Ik vind dat heel laf, mensen op die manier betichten, want ik ben helemaal niet zo. (…) Nee, ik ben geen homo, en moest ik het wel zijn, dan ging het hen geen kl…, dan ging het hen geen reet aan. Ik leef hoe ik wil en ik doe wat ik wil, daar heeft niemand zaken mee.” De journalist blijft aandringen, en oppert: “Zou het niet eenvoudiger zijn als je gewoon open kaart speelde? Het is toch alleen maar over figuren die heel geheimzinnig doen, dat de pers wild speculeert?” Antwoord van Bart: “Ik heb daar geen goesting voor. Niemand heeft zaken met mijn privé-leven. Niemand hoeft te weten of ik nu met een vriendin samenwoon of niet, of ik alleen woon of niet. Ik heb daar gewoon geen zin in. Dat is mijn keuze. Dat mag toch?” Het zou tot 2010 duren alvorens hij samen met Luc Appermont uit de kast zou komen. 20 jaar na de RAF-actie zijn de 7 BV’s intussen allemaal uit de kast, behalve Luc Steeno. Walter Capiau, die in de media nogal cynisch deed over de late coming out van Bart en Luc, wachtte zelf toch ook tot in 2003 om de kastdeur open te zwaaien.
Het Outingrapport
In een brochure evalueerde het RAF achteraf de actie. Onder de titel “De Hetero’s” bestaan niet, de heteronorm wèl” wordt de vinger op de wonde gelegd: “Als heteroseksuelen ons soms slecht gezind zijn, ons op allerlei manieren discrimineren, dan komt dat door een opvoeding volgens bepaalde normen, die het bestaansrecht van andere seksuele varianten dan de heteroseksuele onmogelijk maken of sterk bemoeilijken. Iedere homo die er voor uit komt weet dat dergelijke “vooroordelen” bij vele hetero’s grotendeels weg te werken zijn eens ze één of meerdere homo’s kennen. De onderdrukking van homoseksualiteit als persoonlijk probleem in de relaties tussen mensen is meestal vrij gemakkelijk op te lossen: er bestaat allicht wel een harde kern van onverbeterlijke homohaters, maar de overgrote meerderheid van de bevolking is best in staat om in te zien dat homoseksualiteit en homocultuur positieve realiteiten zijn. Probleem: in de media, het onderwijs… is alles heteronorm wat de klok slaat”. Het RAF wijst er ook op dat outing nefaste gevolgen kan hebben: “Als er één deel van de wereld rijp is voor een actievorm als OUTING dan zijn het wel een aantal Westerse landen waaronder het onze. Het is glashelder dat OUTING geen actievorm is om te gebruiken in een maatschappij waarin openlijke homoseksualiteit bestraft wordt met de dood of volledige verwijdering uit de samenleving. OUTING staat met andere woorden niet op de dagorde in de meeste landen van de Derde Wereld en Oost-Europa”. Intussen weten we dat homofobe regimes zich ook van outing bedienen… om de beweging te treffen.
Het volledige rapport (gepubliceerd in 1991) kan je hier vinden:
Outing en Coming Out: een discussie in Vlaanderen
De coming out van Bart Kaëll was groot nieuws waarop we lang gewacht hebben. En misschien krijgen we binnenkort ook nog wel beelden van het trouwfeest met zijn levenspartner Luc Appermont te zien. In Humo van 6 juli 2010 vertelt Bart honderduit…
‘Revolutionair’
“Ik voel me helemaal geen voorvechter van de emancipatie van homo’s en lesbo’s. Ik ben een zanger. Ik wil veel liever een voorvechter van de populaire Vlaamse muziek zijn” zegt Bart als hem gevraagd wordt waarom hij het niet eerder heeft gedaan. 
Voor Will Ferdy, die in de jaren zeventig reeds zijn coming out deed heeft hij het grootste respect en hij verdedigt waarom hij zelf zolang heeft gezwegen: “Ik vind dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken waar en wanneer en hoe hij vertelt dat hij homo is (…) Ik heb het grootste respect voor wat Will heeft gedaan. Dat was revolutionair! Maar zijn wij daarom verplicht hetzelfde te doen?”. Als hij nu jong zou zijn? “Mocht ik nu jong zijn en aan mijn carrière beginnen dan zou ik het anders aanpakken. We leven in een ander tijdperk”.
Verleiding
“Luc en ik hebben nooit voor het altaar gestaan, maar we blijven samen tot de dood ons scheidt. We hebben blind vertrouwen in mekaar. Dat schenkt ons allebei een geweldige gemoedsrust. De verleiding is overal – in het publiek, mooie dansers en danseressen, andere artiesten… Maar ik geef daar niet aan toe omdat ik weet wat ik thuis heb. Dat is volgens mij de basis van een gelukkige én lange relatie: mekaar genoeg loslaten, maar voor jezelf je vrijheid beknotten”. Op de vraag of ze plannen hebben om te trouwen glundert en bloost Bart: “Wie weet. Als het zover is, laat ik jullie iets weten.” Kaëll wordt dit jaar 50. Luc Appermont is 11 jaar ouder.
Behaatje afrukken
Waarom hebben ze zo lang gezwegen? Kaëll: “Eén belangrijke reden was dat Luc uit een andere, oudere generatie komt. De sociale druk was groot – niet voor zichzelf, maar voor zijn familie. Tegen mij en Luc zouden de mensen niets komen zeggen, maar wel tegen zijn ouders, zijn broer en zijn zus. En daar hebben die mensen niet om gevraagd, om over de relatie van hun broer met een Vlaamse zanger te spreken. En al helemaal niet om erover te roddelen!”. Zelf heeft hij ook wel druk gevoeld: “Ik was de mooie jongen hè, de vrolijke vrijgezel (…) Toen ik het liedje ‘Op mijn eiland’ uit had, ging ik dat nummer playbacken in één of ander BRT-programma. Dat liedje ging over een paradijselijke plek en ik zong onder andere de regel ‘kleren hoeven ook al niet’. Johnny Hoes, toen mijn manager en producer, zei tegen mij: ‘Op het moment dat je die regel zingt, ruk je het behaatje van het meisje naast je af’ Ik schrok: ‘Maar dat mag helemaal niet van de BRT!’ ‘En toch ga je het doen. Je zegt er niks van op voorhand’ (…) Dàt was het rolpatroon waar ik in zat”.
Op de vaste eindvraag wie hij als one nightstand zou kiezen, gesteld dat het mag van de heer Appermont: “O, maar wat dat betreft, zijn we heel vrij hoor. Even denken. Doe maar Johnny Depp!”
Ricky Martin sprak in ‘El Nuevo Dia’, een krant in Puerto Rico, zijn afkeuring uit voor de recente moorden op homo’s. Hij vindt dat diversiteit accepteren de eerste stap is om de haat uit te roeien.
Doorgaan met het lezen van “Ricky Martin reageert op homomoorden”
Holebiplus 