LGBTQ-activiste Majo Van Ryckeghem schreef samen met enkele ‘strijdsters van het eerste uur’ een niet mis te verstane oproep aan iedereen die het horen of lezen wil: “Alle grote sociale bewegingen halen hun kracht, warmte en verbondenheid uit solidariteit.”
We zijn bezorgd. Als lesbisch-feministische activisten van de eerste uren kijken we ongerust naar de maatschappelijke evolutie waar solidariteit tot een fenomeen uit lang vervlogen tijden lijkt te verschrompelen, ook in onze rangen. Sommige holebi’s vinden blijkbaar dat hun strijd gestreden is en dat ze afstand moeten nemen van andere seksuele en genderminderheden. Dat vinden wij een spijtige en ook een gevaarlijke evolutie.
Solidair met andere vrouwen
Wij willen graag deze bestofte bril van solidariteit oppoetsen en haar terug de glans geven die ze voor ons had en heeft én haar positieve kracht terug onder de aandacht brengen. Het was voor ons vanzelfsprekend om binnen de vrouwenhuizen en vluchthuizen actief mee te werken. We voerden mee actie tegen huiselijk geweld op vrouwen en voor een vrouwwaardige abortuswetgeving. Solidair dus met vrouwen in situaties die ons, als lesbiennes, niet of minder rechtstreeks aanbelangden. Net zoals velen van ons actief waren en zijn in de vredesbeweging, binnen Hart boven Hard, tegen armoede, voor internationale solidariteit en we ons blijven inzetten tegen uitsluiting in het algemeen. Het persoonlijke is politiek en politiek is persoonlijk.
Queer als uiting van eenheid
Opkomen voor wie verdrukt, uitgesloten, niet gezien en niet naar waarde geschat wordt, vinden we onze verantwoordelijkheid. We benoemen ons als queer omdat we via dit overkoepelend begrip voor eenheid en tegen verdeeldheid binnen de LGBTQI+ beweging staan. We vinden elkaar in het streven naar een gemeenschappelijk doel: een menswaardig leven met respect, gelijkwaardigheid én bestaansrecht voor iedereen, een samen-leving waarin iedereen zichzelf kan zijn. Daarvoor werken we samen met andere zelfbewuste bewegingen die groepen steunen die nog steeds onrecht ervaren en achtergesteld worden. Ervaringsdeskundigen weten het best hoe ze voor hun belangen kunnen opkomen, en daarnaast hebben ze onze solidariteit meer dan nodig.
De schouders waarop we staan
We blijven solidair omdat we ondervonden hebben en ondervinden dat we daardoor de brandstof krijgen om verder te doen. Soms is het goed om achterom te kijken en te zien op welke schouders we staan. De schouders van al diegenen die zich voor ons – in twee betekenissen – hebben ingezet. Wie weet nog wanneer de eerste Pride, die toen nog ‘Nationale homo- en lesbiennedag’ heette, plaatsgreep en met hoeveel we toen waren? Lees en huiver: enkele honderden op 5 mei 1979 in Antwerpen en 43 jaar later, op de Pride van 2022, vierden we bright and pride met 120.000!
En die evolutie is er enkel gekomen omdat velen, zeer velen, al die jaren hebben samen-gewerkt in alle geledingen en in zovele beleids- en beslissingsorganen.
Geen ruimte laten voor wie ons uit elkaar wil spelen
We mogen ons niet vergissen: de strijd is niet gestreden. De verworvenheden zoals het homohuwelijk, abortus- en de transwetten zijn niet in steen gebeiteld, zeker niet in het huidig politiek-maatschappelijk klimaat. We mogen geen ruimte laten aan wie ons uit elkaar wil spelen. We blijven elkaar nodig hebben. In plaats van een wig te laten drijven tussen wie buiten en wie binnen de dominante normen valt, blijft anno 2023 samen-werken voor een samen-leving waar iedereen thuishoort nog steeds van levensbelang. Alle grote sociale bewegingen halen hun kracht, warmte en verbondenheid uit solidariteit.
You never walk alone. Zeg dat strijdsters van het eerste uur voor vrouwen- en queerrechten het gezegd hebben.
Mips Meyntjens, Marianne Vergeyle, Majo Van Ryckeghem, Lieve Snellings, Tilly Van Neyghem, Siska Van Sevenant en Hilde Van Laere.
april 2023
Bron: Wetenschaapjes
Illustraties en commentaar zijn van mezelf.
Holebiplus 