De pride van zaterdag 12 mei zal worden overschaduwd door twee gebeurtenissen. De laffe moord op Ihsane Jarfi en de onaanvaardbare partijdigheid van de Belgische justitie in de rechtszaak tegen Mgr. Léonard. De eerste is vermoord met homofoob geweld, de tweede wordt niet vervolgd omwille van zijn homofobe uitspraken.
Brussel bevriezen
“Om ook paradedeelnemers en toeschouwers op de stoep deze boodschap mee te geven stopt om half vier de optocht, zwijgt de muziek op de praalwagens en vanaf het podium komt het signaal waarop heel de stoet en de volledige village stil worden, bevriezen. Alle geluid stopt, alle deelnemers gaan zitten en er volgt een oorverdovende stilte, drie minuten aaneen. Daarna staat iedereen op in een enorme kreet van solidariteit en van protest tegen homo- en transfoob geweld.” Dat zijn de instructies van de pride-organisatoren en ik denk dat ze overschot van gelijk hebben om Brussel ‘stil te leggen’. De boel ‘bevriezen’ is het enige actiemiddel dat echt helpt. Het is ook de essentie van staking als wapen tegen onrecht en sociale afbraak zoals de collega’s van die andere ‘allochtoon’, de MIVB-controleur Iliaz Tahiraj het hebben gebruikt om een veiliger werkmilieu af te dwingen. Blokkeren die handel tot men toegeeft aan onze eisen.
Sp.a-minister kweekt nieuwe homobashers
Moet er eerst een dode vallen? vroeg ik mij vorige zomer af. Ja dus. En dan nog vlak voor de pride. Dat de pride wel degelijk onze enige echte machtsontplooiing is merk je aan wat de voorbije week gebeurde. Donderdag werd de top van de Belgische LGBT-beweging dringend bijeengeroepen en ontvangen (foto onder) door Di Rupo. Nu kon het niet snel genoeg gaan. Tegelijk overhandigden Karolien Debecker (MNM-dj) Lieven Debrauwer (regisseur) en initiatiefnemer Jan Roegiers (Sp.a) een petitie aan Premier Di Rupo. De petitie werd ondertekend door meer dan 10.000 mensen en eist een kordaat optreden tegen homofoob geweld. Een vorm van protest die aansloeg bij het publiek. Ik heb de petitie ondertekend, maar ook mijn kritiek erop geformuleerd. In een opiniestuk schrijft Jan Roegiers: “Laat ons ook eindelijk de voedingsbodem voor homohaat en homofobie wegnemen. Laat ons het probleem bij de wortel aanpakken. We leven in een heteronormatieve maatschappij. Mannetje-vrouwtje wordt voorgesteld als de enige zaligmakende norm, zelden of nooit wordt afgeweken van dat ideale plaatje.” Dat mag dan waar zijn, het is slechts een stuk van de oplossing. Terwijl hij met zijn petitie bij Di Rupo aan de deur stond las ik dat zijn partijgenote Monica De Coninck een grondige hervorming van de werkloosheid zal doorvoeren. 50.000 gezinshoofden verliezen vanaf november 12,5% van hun uitkering, 50.000 alleenstaanden verliezen 17,5%, 25.000 samenwonenden verliezen 41,5% en vallen terug op 484 euro per maand. Meer armoede, meer ongelijkheid. Nog meer gefrustreerde jongeren op straat die hun woede tegen dit systeem koelen op de eerste de beste. Op deze manier kweekt men nieuwe homobashers aan de lopende band. “De wetenschap leert: hoe meer ongelijkheid in een samenleving, hoe groter de drang in sommige groepen om andere groepen als ‘nog minder-waardiger’ te bestempelen en erop te schoppen. Verminder dus ook de ongelijkheid.” Dat schrijft Guy Tegenbos, niet bepaald een extreem-linkse rakker, in De Standaard.
Homofobie bestrijden met racisme?
De tekst van Jan Roegiers die aan Di Rupo werd overhandigd bevat ook dat ene venijnige zinnetje: “Want we stellen vast dat de homobashers vaak jongeren van allochtone afkomst zijn, het is cruciaal om ook die jongeren ervan te overtuigen dat we allemaal gelijk voor de wet zijn.”. Is dit kwade wil of gewoon onkunde? Moesten er eerst drie Belgen betrokken zijn bij de moord op een allochtoon voor men ophoudt met dit soort onzin te schrijven? Zoiets is gewoon koren op de molen van racistische partijen. Dat ‘gelijk voor de wet zijn’ klinkt ook wel heel cynisch als je bedenkt dat vele van deze jongeren wegens hun huidskleur of hun accent minder gemakkelijk aan werk geraken. Door het racisme zijn ze helemaal niet gelijk voor de wet.
De open houding van de ouders van Ihsane heeft dit soort racistische redeneringen intussen gerelativeerd. Tot verbazing van velen bleken ze hun zoon te accepteren ondanks het feit dat hij homo was. Koran of geen koran. Voor sommigen een donderslag bij heldere hemel, voor anderen – die ‘allochtonen‘ niet als vijanden van een andere planeet zien maar als vrienden en bondgenoten – geen verrassing.
Léonard buiten schot
Er worden in dit land LGBT’s in mekaar geramd en vermoord, in scholen gepest tot ze depressief worden of zelfmoord plegen. De man die zichzelf heeft uitgeroepen tot de ideoloog en patroonheilige van deze haatcultus wordt ongemoeid gelaten. Ik heb het over onze superhomofoob Léonard. Een klacht van Jean Marie De Meester werd in Antwerpen onontvankelijk verklaard omdat hij niet kan aantonen dat hij persoonlijke schade lijdt van het homofobe gekakel van de aartsbisschop. Dat zou ook niet nodig geweest zijn had het CGKR (Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding) niet halstarrig geweigerd om zich in deze zaak burgerlijke partij te stellen. Het CGKR is een door de overheid gecontroleerde instantie die verondersteld wordt iniatiatieven te nemen of te ondersteunen bij racistische en homofobe kwesties. De botte weigering van het CGKR was een eerste teken dat het niet gemakkelijk zou zijn. De LGBT-koepel Çavaria, die haar strategie ‘afstemt‘ op die van het CGKR, weigerde na herhaaldelijk aandringen ook om deze zaak te steunen. Zowel Çavaria als het CGKR beschikken over een inventaris van bewijzen hoe homofobie mensen treft. Het Hof van Cassatie in Brussel gaf het gerecht in Antwerpen gelijk. Léonard wordt tenvolle gesteund door zijn vriendjes in Cassatie, die als lid van Opus Dei of als prof aan de universiteit innig met hem verbonden zijn. Léonard wordt in België niet vervolgd omwille van zijn homofobie. Met schuldig verzuim van het CGKR en Çavaria. Misschien moet Jan Roegiers met deze geestelijke leider maar eens gaan praten zoals hij in zijn petitie oppert? Of wordt Léonard binnenkort op het matje geroepen bij Di Rupo?
De groeten aan Léonard
“België moet wat gelijkheid van de rechten van de holebi’s en de transgenders betreft een voortrekkersrol spelen” staat in het regeerakkoord van de regering Di Rupo. België als model voor de rest van de wereld? Eigenlijk is dit gewoon een grap. De hoogste kerkelijke gezagsdrager in dit land krijgt een vrijgeleide om homofobie te verkondigen en dat weten ze in het buitenland ook. Ik wil wel eens horen hoe Di Rupo, of zijn minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere, het gaan aanpakken om buitenlandse staatshoofden te interpelleren over hun homofobe politiek. “Doet U vooral mijn groeten aan Mgr. Léonard!” hoor ik ze daar in Afrika al roepen.
Tijd voor iets anders?
De kritiek op de koepelorganisatie Çavaria (‘Opkomen voor holebi’s en transgenders‘) dat ze de feiten achterna lopen is terecht. Zonder Outrage! zou er rond homofoob geweld niets wezenlijks gebeurd zijn. Zonder Merhaba stonden allochtone LGBT’s nog in de kou. Zonder Merhaba en Mikpunt zou er geen duidelijke verklaring tegen het racisme gepubliceerd zijn door Çavaria. Moet er een alternatief voor Çavaria komen? Daarover is al een tijdje discussie. Wat er in elk geval ontbreekt is een bundeling van krachten die de officiële, compleet door de overheid gedomineerde koepelorganisatie een onvoldoende geven. Dat zou niet de eerste keer zijn. Naast de koepelorganisatie bestond gedurende 25 jaar (1975-2000) een links-militante beweging: De Rooie Vlinder (1975 – 80) en het Roze Aktiefront (1980 – 2000). Deze ‘tweede pijler’ stimuleerde zowel het activisme als de politieke discussies in de beweging. Onderwerpen zoals de pride, aandacht voor gender en solidariteit met het zuiden werden door hen geïntroduceerd. Soms werkten ze samen met de koepelorganisatie, vaak ontwikkelden ze ook initiatieven op eigen kracht. De afwezigheid van dergelijke organisatie laat zich duidelijk voelen.
Verlengstuk van de overheid
De Rooie Vlinder en het Roze Aktiefront (RAF) waren linkse organisaties. Intussen hebben alle partijen hun interesse getoond voor de LGBT-gemeenschap. Terwijl in de tijd van de Rooie Vlinder er enkel steun kwam van de kleine linkse partijen hebben nu alle partijen hun homo’s en lesbiennes van dienst. Dat zal – in dit verkiezingsjaar – zeer duidelijk te zien zijn in de pride. Die partijen doen veel goeds, maar fungeren tegelijk ook als waakhond: door te bepalen wie subsidies krijgt en hun mannetjes in de koepelorganisatie te zetten maken ze van Çavaria in feite een verlengstuk van de overheid. Van militante beweging tot gewillige ambtenaren. Dat is de reden waarom Çavaria weigerde om Léonard juridisch aan te pakken. Léonard behoort tot de machtselite van dit land. Geen enkele politieke partij voelt zich geroepen om tegen zijn kar te rijden. Çavaria kan zich in dit dossier niet profileren, al zouden een aantal actvisten van Çavaria dat best wel willen. En zo doet de LGBT-beweging eigenlijk enkel nog wat voor het systeem aanvaardbaar is.
MIVB op de pride
Een radicalisering kan in twee richtingen. De ene richting is dat de beweging terugplooit op zichzelf en elke vorm van solidariteit met andere onderdrukten afwijst. Dan komen we in een ‘eigen volk eerst‘ scenario terecht. De twee optie is het ontwikkelen van die solidariteit door het zoeken naar gemeenschappelijke strijdpunten. Het geweld is daarvan een actueel voorbeeld. Het Roze Aktiefront zocht actief naar bondgenoten bij andere onderdrukte groepen en sloot aan bij strijdbewegingen. Mocht het RAF nu nog bestaan dan waren we zekere naar de betogingen van het MIVB-personeel getrokken om onze solidariteit te betuigen en hen te informeren hoe wij worden geconfronteerd met homofoob geweld.
We hadden hen ook uitgenodigd om deel te nemen aan de pride. We hadden onze leden in de vakbonden gemobiliseerd. Zo ‘extreem-links’ is dat niet. Zelfs een zittend politicus is het daarmee eens. Staatssecretaris in de Brusselse Hoofdstedelijke Regering Bruno De Lille schrijft in een opiniestuk: “Ik hoop dan ook dat de Belgian Pride dit jaar nog diverser zal zijn dan de vorige jaren. Dat we niet alleen holebi’s en transgenders zullen zien maar ook hetero’s, de madammen van hollaback, moslimvrouwen met en zonder hoofddoek, de jonge gasten die de discotheken niet binnenkunnen, de interimkrachten die de stempel ‘allochtoon’ kregen en nergens aan de slag mogen, … Want we voeren dezelfde strijd.”
Ik kreeg vandaag een mail van iemand die schreef: “Ik wil graag aan iets meewerken, omdat ik voel dat de nood groot is, maar enkel indien het een andere wereld een stapje dichter brengt. Zoals jullie dat vroeger zeiden: “Ik wil geen plekje onder de zon, ik wil een ander strand.”
Wordt vervolgd.
Holebiplus 