Het gaat goed met de strijd tegen homofoob geweld in Brussel. Na de laffe aanval op Bart werden zaterdag Marleen en Veerle het slachtoffer. Ze hebben de feiten netjes aangegeven maar dat gaf niet de doorslag voor de stroomversnelling: vooral de nieuwe media-aandacht en de kordate reactie van Outrage! schudde een aantal mensen wakker.
Daags na het persbericht van Outrage! reageerde de burgemeester van Brussel: “Brussel is een stad die openstaat voor iedereen en waar iedere vorm van geweld er een te veel is. Om die reden wenste ik dat de stad Brussel vanaf het begin deel uitmaakte van de Belgian Pride”. Hij wees er ook op dat “Een gespecialiseerd team is daarvoor 24 uur op 24 en 7 dagen op 7 aanwezig is. Bovendien hebben we sinds 2010 de patrouilles in het stadscentrum versterkt.” Toen iemand op Facebook de opmerking maakte dat burgemeester Thielemans dit om electorale redenen deed reageerde Yves Aerts van Çavaria: “Ik vind dit een belangrijk signaal. Ik zou dit niet afdoen als goedkoop stemmen winnen. in het verleden deden politici dit soort uitspraken niet. nu doen De Lille, Smet, Thielemans, Turtelboom,.. het wél. vele hetero’s vinden dit trouwens overroepen, ‘hun eigen schuld’, enzovoort. Of ze er stemmen mee winnen is dus nog maar de vraag.”
De Pride als troefkaart
Yves heeft gelijk, maar hij schetst niet het volledige plaatje: de Brusselse burgervader vermeldt de Pride niet zo maar. De Pride is big business geworden voor Brussel. Dat is niet de enige, maar wel een belangrijke reden waarom men dat in Brussel belangrijk vindt. Stel je maar eens voor dat de LGBT beweging zou beslissen om haar jaarlijkse massamanifestatie in een andere stad te organiseren… Zeker met de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 in het vizier komt dat de Brusselse politici slecht uit. Het is een kaart die we ten gepasten tijde nog kunnen uitspelen indien nodig. Als de principes tekortschieten zullen we verplicht zijn we op het geldgewin in te spelen. Een Pride in je stad? Dat moet je verdienen!
Bedenk acties!
Yves Aerts was niet de enige uit de LGBT beweging die reageerde. Op de facebookpagina van Het Roze Huis kan je intussen suggesties doen. Sven Pichal liet in de eerste ‘Peeters&Pichal’ van het seizoen direct Veerle en Marleen aan het woord en meldde via facebook: “Ondertussen blijf ik vanuit mijn vrijwilligersengagement bij Çavaria en Het Roze Huis ook druk zetten op politici om concreet dingen te doen. Maar ook iedereen hier kan bijdragen Mail politici, bedenkt acties, blijf praten, en meld je verhalen!”
WJNH roept op tot overleg
Michiel Vanackere van Wel Jong Niet hetero riep iedereen om om vooral hand in hand te blijven lopen in Brussel maar beseft ook dat individuele acties niet volstaan: “De verontwaardiging is opnieuw bij iedereen groot. Ook politici en de holebi- en transgenderbeweging schuiven het belang van melden en sensibiliseren/informeren opnieuw naar voor… Super! Maar er is meer nodig! Is er een eenduidige oplossing? Nee! Zal het een makkelijk proces worden? Nee! Wat valt er aan te doen? Wel Jong Niet Hetero roept op om allereerst met politici, de beweging en de politie aan tafel te zitten, kijken wat de mogelijkheden zijn en dan pas te antwoorden op die vraag. Als het van ons afhangt: hoe sneller, hoe liever!”
De minister met het skateboard
En Pascal Smet? Hij belooft op facebook een “duurzaam en uitvoerig actieplan in samenwerking met de scholen.” Zijn verantwoordelijkheid is groot. Sedert hij in september 2009 minister werd heeft hij wel heel weinig gedaan voor holebi’s en transgenders. We hebben hem tot vervelens toe op alle recepties en feestelijkheden van LGBT-organisaties gezien maar dat heeft weinig indruk gemaakt. Om het met de woorden van Mieke Vogels, één van zijn 
voorgangers te zeggen: iets minder blabla en iets meer boemboem graag. Op een moment dat twee lesbische vrouwen in mekaar geslagen worden is poseren met een skateboard geen goed idee. Een 44-jarige die de overjaarse puber uithangt is eigenlijk nooit een goed idee. In het Humo-interview (Humo van 30/08/2011) waar de foto bij staat wordt met geen woord gerept over de problematiek in Brussel. We vernemen in het interview wel dat hij minister-president van Brussel wil worden. Toch eerst nog wat huiswerk maken als minister van gelijke kansen.
Zes voorstellen
Het zal, zoals Michiel schrijft, geen gemakkelijk proces worden. We zullen moeten denken op korte én op lange termijn. Een stad zonder homofobie komt er niet vanzelf. Na tientallen discussies op Facebook heb ik mijn actievoorstellen aangepast. Ik vertrek hierbij nog altijd van het uitgangspunt dat je homofobie nooit beantwoordt met racisme. Als U het daarmee eens bent zie ik uw commentaar en aanvullingen graag tegemoet op facebook.
1. Crimineel gedrag wordt bestraft. Campagnes als deze dienen te worden veralgemeend over heel het land en gooi er maar wat meer geld tegenaan. Bezuinigen? Niet op plaatsen waar er doden dreigen te vallen. Aangifte doen wordt zoveel mogelijk gestimuleerd.
2. Hou de daders uit de gevangenis. Geef ze taakstraffen bij holebi- en transgenderorganisaties. Zo leren ze ‘onze wereld’ beter kennen. Besteed aandacht voor het verhaal en de sociale achtergrond van de daders bij de betrokken organisaties. Zo leren holebitransgenders ‘hun’ wereld beter kennen, want ook dat is nodig om het vijandbeeld te doen vervagen. Breng hen in contact met holebitransgenderjongeren. Maak hen tot ambassadeurs van onze gemeenschap. Het verhaal van Jarno kan als inspiratie dienen.
3. Ga niet alleen in gesprek met politici en politie, maar zeker ook met de organisaties van ‘allochtonen’. Praat meer MET dan OVER allochtonen. Er moet een overlegplatform komen waar holebi’s, transgenders, migranten en asielzoekers de problemen bespreken en naar oplossingen zoeken. Fundamenteel uitganspunt is niet: “Wat kunnen allochtonen doen voor holebitransgenders?” maar wel: “Hoe kunnen we samen racisme, seksisme en homo/transfobie bestrijden?”.
4. Ondersteun initiatieven van vakbonden en andere middenveldorganisaties die de positie van allochtonen en holebitransgenders op de arbeidsmarkt, het onderwijs, de media en andere maatschappelijke terreinen verbeteren. Sociale uitsluiting is immers de voedingsbodem voor agressief en 
crimineel gedrag. Werkloosheid en schoolmoeheid brengt homofobie op straat, waar het sneller een gewelddadig karakter krijgt. Dat heeft niets met cultuur te maken, maar met de socio-economische situatie van de betrokkenen. Werk en een toekomstperspectief zijn de beste remedies tegen het indijken van geweld zoals we dat in de grote steden kennen.
5. Onderwijs is een sleutelsector. Lessen over homoseksualiteit moeten zo snel mogelijk verplicht worden in alle onderwijsnetten. Homoseksualiteit staat in de vakoverschrijdende eindtermen vermeld. Het is aan de schoolnetten om ze in hun leerplannen op te nemen en aan de individuele scholen om het te behandelen. Eindtermen zijn minimum en verplicht te behandelen leerstof. In vele scholen blijft dat dode letter. In Nederland is de situatie wat dat betreft vergelijkbaar. Daar is men een petitie gestart. Wie neemt hier het initiatief? Of maakt minister Smet er direct werk van?
6. Stop de kaasschaaf-bezuinigingen van de Vlaamse Overheid. Als Pascal Smet zich al heeft doen opmerken door de LGBT-beweging dan is het door de subsidies terug te schroeven. Omdat Çavaria minder werkingsmiddelen van de overheid krijgt is een laagdrempelig project als Holebitext al afgeschaft. Hetzelfde dreigt te gebeuren met de Holebifoon. Dat is onaanvaardbaar.
Holebiplus 