Michiel Vanackere werkt sedert kort als raadgever gelijke kansen bij Vlaams minister Liesbeth Homans (NVA), bevoegd voor Gelijke Kansen.
Met Michiel Vanackere (24) heeft de NVA een ‘vette vis’ gevangen. Vanackere heeft Politicologie gestudeerd aan de VUB en was tussen 2010 en 2014 woordvoerder van Wel Jong Niet Hetero (WJNH), de koepel van de holebi-jongerenorganisaties. Hij volgde Seppe Geerts (Groen) op. Op het politieke profiel van Vanackere was het even wachten maar dat is nu intussen duidelijk: hij rijdt voor de N-VA, waarvan de racistische en homofobe standpunten omstreden zijn. Voor sommigen komt zijn nieuwe job als een donderslag bij heldere hemel. Maar politieke keuzes komen zelden uit de hemel vallen.
Sterke Liesbeth
“Dat gaat ruimer dan seksuele geaardheid, het gaat ook om gender, mensen met een beperking, armoede, een stuk migratie… Vier jaar lang heb ik geroepen (en hard geroepen) en ik was zeker niet altijd de leukste tegenpartij voor politici. Nu sta ik aan de andere kant en kan ik zelf mee accenten leggen in het beleid. Het is op dat niveau dat je veranderingen kan realiseren. Ik heb heel lang getwijfeld om het te doen, want NVA is niet onmiddellijk mijn partij maar ik kijk enorm op naar Liesbeth. Ik heb het wel voor sterke vrouwen” zegt hij in INCH Magazine van oktober 2014.
Hard voor De Wever
Hij was anders wel streng voor Bart De Wever. De Antwerpse burgemeester meende het dragen van een T-shirt met de regenboogkleuren te moeten verbieden omdat daardoor de neutraliteit van de ambtenaar zou worden geschonden. Hij omschreef het als “opzichtige uitingen van persoonlijke voorkeuren.” In feite was het de uitbreiding van het hoofddoekenverbod naar holebi’s. Vanackere in De Standaard: “Meneer De Wever, kiezen voor neutraliteit is kiezen voor veiligheid. Anders zijn mag, maar niet te opzichtig, want zelfs in België vinden heel wat mensen dat nog steeds ‘bedreigend’. Daar speelt u op in en daar maken heel wat mensen zich ‘schuldig’ aan.” Vanackere riep de politici op om uit protest “volgende week in het parlement hun gebruikelijke kostuum achterwege te laten en gewoon als ‘zichzelf’ naar het parlement te trekken.”
Centrale Held
Michiel Vanackere vervulde zijn taak als woordvoerder van WJNH met enthousiasme. Vaak viel het op dat daarin zijn persoontje centraal stond en dat is jammer. Actie voeren doe je soms met een kleine groep maar Michiel vond het duidelijk heel leuk om als de centrale held in acties te figureren. Zoiets mag dan mediageniek zijn (en sexy leiderschap is best leuk) maar het mag niet ten koste van de actiemogelijkheden van je organisatie gaan. Iedereen stond op Facebook klaar om massaal de activiteiten van Michiel Vanackere te liken, maar waarom werd aan hen niet gevraagd om zelf ook mee actie te voeren? Acties moeten mobiliserend werken en zoveel mogelijk mensen de kans geven om er van te genieten. Activisme is goed voor je (psychische) weerbaarheid. Dat reserveer je niet voor een beperkt groepje. Je moedigt zoveel mogelijk mensen aan om mee te doen. Dat geeft je beweging ook meer slagkracht. WJNH is de ideale plek (of zou dat kunnen zijn) om het te leren.
100 X 1 = 50?
Om het even heel concreet te maken: çavaria en WJNH groeperen samen een honderdtal organisaties. Als je aan elke organisatie vraagt om één persoon te vinden die mee actie wil voeren en de helft gaat daarop in dan kom je al snel aan 50 mensen. Dat zou fantastisch zijn. Het zal niet van de eerste keer lukken maar het is gewoon nog niet geprobeerd. Het zou Michiel en vele anderen het gevoel van teleurstelling besparen dat hij nu in INCH magazine ventileert. Op de vraag of we met zijn allen minder activistisch zijn geworden antwoordt hij: “Veel minder! Ik haat het. We zijn zo tam geworden en dat gaat niet alleen over homo’s maar over mensen in het algemeen.” Wees gerust Michiel, mensen zijn weer volop in beweging aan het komen. Al is dat paradoxaal genoeg omdat de partij waar jij je diensten aan verleent aan de macht is. Maar ik vermoed dat je bij Liesbeth niet echt schouderklopjes gaat krijgen als je aan acties zoals Hart boven Hard gaat meedoen.
Pijnlijke uitschuiver
Vanackere meende zich te moeten uitlaten over het geven van bloed door homo’s. Dat mag niet van het Rode Kruis en daar hebben ze voorlopig groot gelijk in. Mannen die seks hebben met mannen (MSM) behoren tot de bevolkingsgroep die het zwaarst getroffen is door hiv (1 op de 20 is besmet) en dus het virus in het bloed heeft. (zie daarover mijn artikel: Alle homo’s aan de pil?). Om het heel cru uit te drukken: als je homo’s toelaat om bloed te geven kan je het evengoed rechtstreeks uit Afrika invoeren. Zo ernstig is het nu eenmaal met de besmettingsgraad van MSM. Het was even schrikken toen we op de website van De Morgen lazen: “Hij wil zo graag bloed geven. Maar hij mag niet. En dus loog Michiel Vanackere al drie keer over zijn geaardheid tegen het Rode Kruis.” Mensen aanzetten tot liegen is op zich al helemaal niet netjes. Bovendien zet hij zijn fans aan tot onbezonnenheid: als het niet erg is om bloed te geven want je denkt van jezelf dat je toch niet besmet bent, waarom zou je dan nog een condoom gebruiken?
Provocatie in Borgerhout
Vanackere zat tijdens zijn woordvoerderschap van WJNH – evenmin als eender wie – in een politiek vacuüm. Hij ontsnapte niet aan de rechtse politieke sfeer waarin de holebi- en transgenderbeweging moet werken. Het is niet enkel zo dat WJNH en koepelorganisatie Çavaria de politieke wereld beïnvloeden. Dat werkt ook in de omgekeerde richting. De fameuze Hommes de la Rue reportage in Brussel en Antwerpen was wat men in politieke termen een provocatie noemt. Michiel Vanackere en Sven Pichal (die achteraf afstand nam van de actie en terughoudendheid was ook bij Çavaria waar te nemen) liepen hand in hand in buurten met veel allochtonen. Ze deden dat op vraag van het VRT-programma Volt. Het was de bedoeling om te ‘bewijzen‘ dat homofobie een probleem van moslims/allochtonen is. Iets wat uiteraard lukte en de nodige spectaculaire beelden opleverde. Het ging zelfs zo ver dat achteraf twee jongens uit Borgerhout werden opgepakt door de politie omdat ze hadden geprobeerd om Sven en Michiel ‘af te persen’. Algemeen gejuich op Facebook. Michiel was de held van de dag. Er hing een agressief sfeertje in de lucht.
Waarom in Borgerhout en niet in Brasschaat?
Michiel heeft daar blijkbaar nog niet veel uit geleerd: “Als daar dan uitkomt dat negentig procent van de reacties uit allochtone hoek komt, dan is dat maar zo.” zegt hij in INCH Magazine. Als je echt reacties uit autochtone hoek wilt moet je natuurlijk niet in Borgerhout, maar in Brasschaat gaan provoceren. Het kan trouwens bijna eender waar: op welke plekken in de wereld zijn we al zo ver dat twee mannen hand in hand kunnen lopen zonder daarop aangesproken te worden? Michiel mag mij zijn lijstje sturen. Er zijn intussen de recente cijfers: Een derde van Vlamingen vindt zoenende mannen aanstootgevend.
Op een forum van de VRT reageerde een kijker terecht met: “Zonde dat deze discussie weer wordt gegijzeld door alleen het ‘moslim’-aspect. In deze grootstedelijke gebieden wonen veel mensen van Noord-Afrikaanse afkomst die direct in uw gezicht (en vaak dreigend, ik maak dat toch te vaak mee in Amsterdam) hun afkeer ventileren. Dit is een groot probleem maar steek de hand alstublieft ook in eigen boezem! Autochtone hetero’s reageren niet zo snel op straat, laten we dat ons ‘dunne laagje Westerse beschaving’ noemen – terwijl het eerder Vlaamse achterbaksheid is. Natuurlijk zijn de maghreb-reacties in het undercover item veel pakkender dan de subtiele, onzichtbare haat van de ‘blanke’ hetero’s, de denkbeelden van onze eigen familie, onze klasgenoten, onze collega’s, de wijkbewoners, de macho’s op café. Na flink wat alcohol zijn er toch meer agressieve homofoben dan men zou denken. U kent er – onbewust – vast ook enkelen. Daar monteer je niet een item van 3 minuten van, dat borrelt een leven lang onder de oppervlakte.”
Michiel Vanackere en de ‘Kut-marokkaantjes’ van Theo Francken
De Volt-provocaties in Borgerhout en Brussel (2012) passen perfect in de ideologie van de N-VA. Dat bleek onlangs nog toen een oude mail (2007) van Theo Francken opdook. Daarin schrijft Francken: “Het feit dat bvb. homo’s steeds vaker agressief behandeld worden in bvb. Brussel, heeft alles te maken met het hoge aantal islamieten en kut-marokkaantjes en niets met ons”. In diezelfde mail roept hij op om vooral niet naar de Pride in Brussel te gaan. Wie denkt dat het hier om een uitschuiver van een extremist gaat vergist zich. Hij vertolkt hier perfect de – vaak dubbelhartige – visie van de N-VA. Bart De Wever beweerde precies hetzelfde in Reyers Laat. De voorzitter veroordeelde de standpunten die in de mail van Francken staan ook niet. Hij maant hem enkel aan zijn racistische en homofobe standpunten wat minder uit te bazuinen: “Het is een goede les voor Theo Francken. Ik zeg al jaren dat hij moet oppassen met Facebook.” zegt De Wever in De Morgen. 
De boodschap dat we de exclusieve schuld voor homofobie bij de moslims moeten leggen wordt in verschillende toonaarden door andere N-VA’ers verkondigd. Zo zei N-VA-schepen Ludo Van Campenhout het op een verkiezingsdebat iets subtieler, maar iedereen weet intussen wat er bedoeld wordt. Hij herhaalde het nog eens in het Nieuwsblad van 8 augustus 2014: “In sommige gemeenschappen is homoseksualiteit nog altijd een groot taboe. We moeten er op blijven hameren dat in ons land ieder mens gelijk is.” Zelfs al was de Volt-actie niet zo bedoeld, er is maar één partij die de sfeer die ermee gecreëerd werd in racistische richting kon draaien en dat is de N-VA. En dat zou intussen ook voor Michiel Vanackere duidelijk moeten zijn. We zullen moeten blijven uitleggen dat oorlog tussen holebi’s en ‘allochtonen‘ enkel de verkiezingsresultaten van N-VA en VB ten goed komt. Of zoals het in een recent opiniestuk van Merhaba wordt geformuleerd: “Om het met de woorden van Helena De Ridder te zeggen: het lijkt ons niet verstandig dat twee groepen die het sowieso al moeilijk hebben in de maatschappij elkaar gaan uitdagen.”
Homans: racisme is relatief
Michiel zegt dat hij ondermeer rond migratie raad mag geven aan het kabinet. Liesbeth Homans vindt dat we niet moeten zeuren over racisme. Ze verklaart dat racisme vaak een manier is om je eigen tekortkomingen te verbergen. Als ze daarop wordt aangesproken klinkt het: “Laat ons een kat een kat noemen. Er is nog altijd een kleine groep van allochtonen die het verbrodt voor de hele gemeenschap.” Vindt Michiel Vanackere dat ook? En waarom is homofobie dan niet even relatief? Misschien is er ook wel een ‘kleine groep van holebi’s die het verbrodt voor de hele gemeenschap’? Maar dat laatste zal de N-VA niet zeggen, of alvast haar leden en mandatarissen intomen om het naar buiten te brengen. Holebi’s en transgenders moeten immers voor electorale doeleinden aan boord blijven en vakkundig in racistische richting worden gestuurd. Dat lukt niet altijd. Zo protesteerde het Roze Huis toen bleek dat Homans hiv-medicatie weigert aan mensen zonder papieren.
Er zijn tientallen voorbeelden van racisme bij de politie, in de politiek, op de arbeidsmarkt. Op de arbeidsmarkt bijvoorbeeld zien we dat 22% van de hooggeschoolde migrantenjongeren werkloos zijn, terwijl dat bij autochtone jongeren slechts 6% is. Het racisme binnen het onderwijs is geïnstitutionaliseerd. Getuige daarvan het lage aantal migrantenjongeren dat doorstroomt naar universiteiten.
Ik val ook wel eens op sterke vrouwen, maar niet op griezels als Liesbeth Homans. En dan heb ik het niet over haar kapsel. Holebi-actvisten horen niet thuis in de N-VA.
EXTRA – Leuke uitspraken van Michiel Vanackere
Enkele quotes van Michiel Vanackere uit INCH Magazine die ik wel weet te smaken, en die hij beter niet herhaalt op het kabinet van Liesbeth Homans.
ZIJN SCHOOLTIJD – Ik heb ooit nog een klasstaking georganiseerd omdat ik het niet oké vond dat we drie toetsen op één dag kregen. Dat was niet volgens het schoolreglement. Ik geef veel om mensen, maar was ook opstandig. Dat was soms moeilijk voor mijn leerkrachten om mee om te gaan. Ze konden soms mijn nek omwringen, maar aan de ene kant zagen ze ook wel dat ik veel deed.
DE PREVENTIEPIL TEGEN HIV – (heel fel) Ik vind dat dus ver-schrikke-lijk! Wat gaan we nu zeggen tegen alle homo’s? Stel net als elke vrouw op je gsm een pilalarm in? Dat is belachelijk! Niet alleen is er de enorme kost aan de samenleving, niemand kan zomaar zonder neveneffecten pillen nemen, het is niet waterdicht en er zijn nog andere soa’s dan hiv… Voor mij is en blijft het preventiemiddel bij onenightstands het condoom. (…) Wat moet ik gaan zeggen aan al die zestienjarigen en hun ouders? ‘By the way, je zoon moet vanaf nu elke dag een pil pakken om te vermijden dat hij hiv krijgt’?
ACTIE – Er is niets mis met eens op straat te komen. Ik erger mij niet aan treinstakingen en vakbonden vind ik geweldig. Ze hebben gelijk en het is hun job om tegen de schenen te stampen. En toegegeven, ze stellen eisen die er soms over zijn, maar ik doe dat ook. Dat is de truc: veel meer vragen dan je wil.
FALCO DE BOLSTER – Zestienjarige jongen, deed mee aan Idool, liep op hakken, schminkte zich, ging naar het vrouwentoilet en praatte heel open over zijn seksualiteit. En dan die Sylvia Van Driessche van Joepie die zei dat hij niet mannelijk genoeg was om idool te worden. ’s Anderendaags kreeg ik telefoon van Studio Brussel wat ik daarvan vond. Ik vond dat geweldig dat iemand van die leeftijd zo open over zijn geaardheid praatte. Intern kreeg ik enorm veel kritiek: wil jij zo iemand naar voor schuiven als voorbeeld voor de homogemeenschap? Het zal wel zijn. Ik zou echt willen dat elke zestienjarige op die manier over zijn identiteit of geaardheid praat. Naar beeldvorming toe bevestigt het inderdaad een zeker cliché, maar dan zetten we iemand anders daarnaast. En dan is het aan ons en aan de media om te zorgen voor het evenwicht daarin.
Bron: INCH Magazine oktober/november 2014
Lees ook: N-VA blijft holebi’s schofferen
Holebiplus 
