Het was moeilijk werken met minister van Welzijn Vandeurzen (CD&V). Vragen tot overleg werden systematisch genegeerd. Tot de holebi/transgenderbeweging hem op de lijst zette voor de jaarlijkse homofobieprijs. Toen dit nieuws in enkele kranten verscheen kreeg Çavaria plots een mailtje van zijn kabinet met de uitnodiging tot een gesprek.

“Çavaria aanvaardt deze uitnodiging nu dus met plezier.” zegt woordvoerster Mieke Stessens. “Al is Çavaria het absoluut niet eens met het uitgangspunt van de minister, namelijk dat welzijnsproblemen van transgenders louter de bevoegdheid zijn voor de minister van Gelijke Kansen.”

Minister Vandeurzen stelt dat de doelgroep transgenders niet voorkomt in zijn beleidsnota, omdat ze niet tot welzijn, zijn bevoegdheid, behoren. Dat stond ook zo te lezen in Gazet Van Antwerpen. De redacteur van dienst vond het blijkbaar niet nodig om dat even te checken. Want het is wel degelijk het geval.  Mieke Stessens citeert uit het regeerakkoord: “Samen met de holebi- en transgendergemeenschap ontwikkelt de overheid een welzijns-, gezondheids-, gezins-, jeugd- en onderwijsbeleid dat actief inspeelt op de specifieke noden en behoeften van de doelgroep. We binden de strijd aan met de stereotiepe opvattingen over holebi’s en transgenders”. Acties voor transgenders vallen dus niet enkel onder de bevoegdheid van de minister van Gelijke Kansen.  Het is wel zo dat Pascal Smet, de minister van Gelijke Kansen er, binnen de zogenaamde Open Coördinatie Methode, moet op toezien dat alle collega-ministers aandacht hebben voor gelijke kansen binnen hun specifieke domein. Dat misverstand is dus hopelijk uit de weg geruimd. Zo zie je maar weer dat de beleidsmedewerkers van Çavaria het regeerakkoord soms beter hebben gelezen dan de minister zelf. Het idee om de minister met de nominatie voor de homofobieprijs tot een initiatief te prikkelen bleek een schot in de roos. Meer moest dat niet zijn.  Er zijn geen kabinetsmedewerkers  gegijzeld, er is niet met taarten naar de minister gegooid en dat was ook allemaal niet nodig.

De welzijnsproblemen bij transgenderpersonen zijn groot: een reden temeer om er vanuit het welzijnsbeleid aandacht aan te besteden. Uit recent onderzoek (‘Leven als transgender in België’, Joz Motmans, 2009) blijkt dat transgenderpersonen erg kwetsbaar zijn: “60% van de transgenderpersonen heeft medische of psychologische hulp gezocht met betrekking tot hun genderidentiteitsproblemen. 62,3% van de respondenten heeft al zelfmoord overwogen; 22% heeft een zelfmoordpoging achter de rug. Deze schokkende cijfers tonen dat het bestaande aanbod aan transspecifieke hulpverlening niet volstaat.” Deze doelgroep met haar specifieke noden doodzwijgen, is daarom een slecht idee.

Daarnaast wil Çavaria nogmaals aanhalen dat het ook met het welzijnsbeleid ten aanzien van holebi’s sinds jaren pover gesteld is. Mieke Stessens: “Holebi’s zijn een extra kwetsbare groep in de samenleving, dus zij verdienen extra aandacht in het beleid. In het welzijnsbeleid is die aandacht er nooit geweest. Zo wordt de Holebifoon bijvoorbeeld niet gesubsidieerd door de minister van Welzijn, in tegenstelling tot zowat alle andere telefonische hulplijnen.”

Çavaria is dan ook blij met de reactie van de minister: “Wij kijken uit naar het gesprek met de medewerkers van de minister. Hopelijk kunnen daar de fundamenten gelegd worden voor een constructieve en vruchtbare samenwerking.” Aan de foto te zien heeft hij alvast een roze kaftje aangeschaft.

Heeft U geen woordenboek?

Transgender: wordt gebruikt als overkoepelende term voor travestie, transgenderisme en transseksualiteit en alle andere vormen van gendervariantie. Deze term verwijst niet naar een probleem of stoornis en vermijdt zo stigmatisatie en/of medicalisering van de conditie.
Genderidentiteit: de innerlijk beleefde manier van vrouw en/of man zijn.
Genderexpressie: het uiten van het innerlijk beleefde gendergevoel, via taal, kleding, gedrag, haartooi enzovoort.
Genderisme: discriminatie op basis van een afwijkende genderexpressie of –identiteit (cf. racisme, seksisme, …).

In De Standaard verscheen een artikel over een 13-jarig ‘meisje in een jongenslichaam’ dat in de Balletschool van Vlaanderen niet in de meisjesgroep mag dansen. Het verhaal wordt gebracht als een conflict tussen de ouders en de schooldirectie over kwaliteitsnormen. Mieke Stessens van Çavaria reageerde met een lezersbrief.
Doorgaan met het lezen van “De jongen die geen ballerina mag worden”