Pride is een film over de solidariteit van Britse holebi’s met de stakende mijnwerkers en vertelt het verhaal van een groep jonge holebi’s die hulp inzamelen voor de stakers. De film komt (kan het symbolischer?) in de Belgische zalen op de vooravond van de grote vakbondsbetoging van 6 november. Ik zei enkele dagen geleden voor de grap dat ik zelf ook een personage in Pride zou kunnen geweest zijn. Helemaal juist is dat niet maar hier is mijn verhaal.
In 1984 voerden de Britse mijnwerkers een heroïsche strijd tegen het beleid van Margaret Thather. Haar regering wou de mijnen sluiten. De mijnwerkers verzetten zich hevig en konden daarbij op internationale solidariteit rekenen. Ook vanuit België. De PVDA organiseerde solidariteitsreizen naar de Britse mijnbekkens. Ik was toen actief in het Roze Aktiefront (RAF), samen met Willy de Bruijne die zelf als vakbondsmilitant nauw betrokken was bij die solidariteit. Hij ging op solidariteitsbezoek en vond dat ik mee moest. En zo gebeurde.
Voedselhulp
Samen met enkele andere syndicalisten reden we in een propvolle auto naar Nottinghamshire. De koffer zat vol met etenswaren want de repressie tegen de stakers was niet alleen gewelddadig, de stakers en hun familie hadden ook voeding nodig. De staking zou een jaar duren en het werd een echte uitputtingsslag tussen de vakbond en de regering. Ik herinner me dat we bij het verzamelen van het voedsel-in-blik erop gewezen werden vooral geen witte producten van de GB mee te nemen want op die witte blikjes zonder foto kon men in Engeland immers niet zien wat erin zat en hun kennis van het Nederlands is daar onvoldoende om de Nederlandstalige namen van groenten en soep te begrijpen.
English Breakfast
We kregen onderdak bij een mijnwerkersgezin. Onze agenda was druk gevuld van een echt ‘English breakfast‘ tot solidariteitsbijeenkomsten ’s avonds. Ook het bezoek aan een stakerspiket stond op het programma. Die ochtend had de politie echter beslist om niet op te treden zodat hij bleef bij boeiende gesprekken met de stakers. Willy en ik hadden toen geen weet van de solidariteitsacties vanuit de Londense homoscene. Maar we vonden wel dat we onze coming-out moesten doen. Toen we er in ons gastgezin schoorvoetend over begonnen kregen we de de onverwachte en laconieke reactie: “Ja hoor, prima. We krijgen steun van jullie beweging in London.” No big deal. Homo’s hoorden er duidelijk bij.
Clause 28
In 1988 kreeg de holebi- en transgenderbeweging solidariteit terug van de syndicalisten toen Thatcher haar Clause 28 (bij Wikipedia Section 28 genoemd) doordrukte: een wet die het als positief voorstellen van homoseksualiteit in het onderwijs strafbaar stelde en boeken met een homothema uit de bibliotheken wou halen. Ook in België voerden we toen solidariteitsacties. Die zorgden voor mijn allereerste TV-interview (ik was toen 33) als woordvoerder van de beweging. Dit verbod op ‘homopropaganda‘ stond model voor de gelijkaardige wet in Rusland.
In 2008 kwam ik op een internationale conferentie rond holebirechten Jacky Lewis tegen van de Britse vakbond Unison. Jackie was in 1984 betrokken bij de organisatie van de solidariteit met de mijnwerkers. Ze vertelde me dat het geen toeval was dat de samenwerking tussen holebi’s en de vakbond in de Thatcherperiode begon. Dat was een periode waarin twee milieus die op het eerste zicht niets met elkaar te maken hebben elkaar vonden in hun verzet tegen een beleid van bezuinigen en verharden. Homo’s werden opgejaagd door de politie, mijnwerkers kregen de wapenstok over zich heen als ze voor hun rechten opkwamen. De Britse media – die meestal de kant van Thatcher kozen – vielen deze solidariteit aan. Als reactie daarop organiseerden de holebi-activisten een “Pits and Perverts Ball” waarvan de opbrengst uiteraard ook richting mijnwerkers ging. De term ‘Pits and Perverts‘ slaat op de mijnen (Pits = putten) en de manier (Perverts) waarop homo’s toen werden omschreven in de media.
Sedert 1972
De Britse vakbond heeft intussen een stevige LGBT-werking uitgebouwd. Ook in België werd, naar aanleiding van de mensenrechtenconferentie van de World Outgames in 2013, een initiatief genomen door het ABVV om holebi’s en transgenders in de vakbond te groeperen. ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw sprak toen de conferentie toe. Het organiseren van de solidariteit tussen holebi’s en transgenders en andere strijdbewegingen kent reeds een vrij lange geschiedenis. De allereerste keer dat holebi’s die solidariteit tot uiting brachten was op de betoging van 18 maart 1972 ter ondersteuning van Dr. Peers, een arts die toen vervolgd werd omdat hij abortussen uitvoerde. Abortus was toen nog illegaal. In dit artikel legt Dirk Cantillon uit hoe belangrijk die solidariteit is.
Drie troeven
Het RAF zou in de loop van haar twintigjarig bestaan de solidariteit organiseren met belangrijke strijdbewegingen zoals de bezetters van de Boelscheepswerf in Temse, Renault in Vilvoorde en Forges De Clabecq in Tubize. Voor een uitgebreid overzicht hiervan: lees Holebi’s aanwezig in de Sociale Strijd. Terwijl andere homogroepen een uitstap organiseerden naar Walibi of naar de Ardennen trokken wij naar de plekken waar mensen hun sociale strijd voerden. We hadden drie goede redenen om dat te doen.
1. Je krijgt solidariteit als je ze zelf ook geeft. Als beweging is dat een enorme troef. Je kan naar andere bewegingen stappen en zeggen: Wat jullie doen is belangrijk, ook voor ons. Dat opent deuren. Men luistert naar wat jij te vertellen hebt. Dat is een belangrijke boodschap die ook in de film zit. Filmrecensent Brian Juergens: “Ik ging naar Pride kijken en verwachtte een leuke maar vrij banale working class-comedy in de stijl van The Full Monty. Maar het is meer dan dat geworden. Pride neemt ons mee naar de leefwereld van mensen die denken niets met elkaar gemeen te hebben. De film laat zien dat onze verschillen ons kunnen samenbrengen eerder dan ons uit elkaar te drijven. We moeten allemaal opkomen voor de dingen waarin we geloven, of het nu een degelijke loon is of mensenrechten. De film overstijgt zijn eigen genre door personages te tonen met principes en spoort op die manier aan tot actie.”
2. De strijd voor holebi- en transgenderrechten is een sociale strijd. Het is geen bezigheid van een kleine elite. Een linkse holebi- en transgenderbeweging gaat samen met de werkende bevolking de strijd aan tegen de sociale afbraak en heeft daarin een duidelijke boodschap: ook wij, holebi’s en transgenders botsen op een systeem dat mensen vernedert, of het nu is door hun job af te pakken of door ze te miskennen in hun identiteit of seksualiteit.
3. Een beweging gaat altijd in een bepaalde richting. Momenteel zie je dat ze vooral naar rechts gaat. Dat staat de solidariteit in de weg. Er zijn holebi’s en transgenders in alle politieke stromingen, ook bij Vlaams Belang en N-VA. Maar dat zijn partijen die precies een beleid voorstaan dat de werkende bevolking raakt. Liesbeth Homans wordt door professor Vranken niet zomaar Thatcher aan de Schelde genoemd. De film komt dan ook op een goed moment in de zalen. Çavaria en het Roze Huis hebben zich aangesloten bij de beweging Hart boven Hard. Dat is een eerste stap. Je kan je hier bij aansluiten op deze facebookpagina. We hebben nog veel méér mogelijkheden om onze beweging zichtbaar te maken in de sociale strijd die de komende maanden zal worden gevoerd.
De film ‘Pride’ werd opgenomen in de programmatie van Manifiesta 2015
Holebiplus 
Een gedachte over “Pits & Perverts”
Reacties zijn gesloten.