Zondag 15 januari. Ik sta aan de politietoren (‘Den Oudaan’) in hartje Antwerpen. Ik zal over enkele minuten de nieuwjaarsreceptie van Çavaria betreden. Razend nieuwsgierig want de homofobie en homofolieprijzen worden uitgereikt.
Ik heb herinneringen aan dit gebouw. Het is de eerste keer dat ik hier zonder escorte zal binnengaan. Vroeger werd ik met andere activisten tijdens een optreden aan een middelbare school al eens tot hier gebracht door ijverige agenten die ons op verzoek van de schooldirectie aan de schoolpoort hadden weggeplukt. We deelden daar flyers uit met een roze driehoek en de oproep om op school de orde te verstoren. 
Dat waren tijden! U vindt het misschien raar dat ik goede herinneringen heb aan arrestaties door de politie. Wel, als de actvisten sterk in hun schoenen staan kan dat zeer plezant zijn. Nu word ik door een vriendelijke jongedame tot in de lift gewenkt. We gaan helemaal naar boven.
Ratten met zonnebrillen
Tegenwoordig overkomt het mij niet zo vaak meer dat ik door flikken vriendelijk maar kordaat word uitgenodigd om met hen een ritje naar de Oudaan te maken. Maar die goede gewoonte blijkt nog altijd springlevend. Onlangs las ik nog een artikel waarin iemand van Occupy-Antwerpen zijn verhaal hierover doet. Er zijn ook nogal wat klachten over brutaal politiewerk rond het De Coninckplein waar de Afrikaanse medemens zich dezer dagen vestigt. Je kan niet naast de harde repressieve aanpak kijken. Thomas Decreus in zijn open brief aan Patrick Janssens: “Op basis van een recente studie van het leidingwater is gebleken dat in Antwerpen-Zuid het meest cocaïne wordt gesnoven van gans Europa. Europa, zeg ik u! Zelfs de ratten in de riolen lopen er rond met zonnebrillen (dixit Nigel Williams). Maar op het Zuid zie ik geen extra patrouilles. Een samenscholingsverbod is er evenmin. Nee, daar gaat alles zijn verdere gangetje. Cava na cava, lijntje na lijntje. Want het echte drugsprobleem situeert zich rond het De Coninckplein. Ach, werkelijk? In deze stad wordt een gedoogbeleid gevoerd voor en door de rijken. Zij kunnen snuiven, zuipen, dealen, het verkeer onmogelijk maken met hun al te dikke 4×4’s, tot zonsopgang champagne achterover slaan. No problem. Maar ben je arm en zwart en woon je ergens in 2060 dan levert een microgram weed je zonder pardon een fikse boete op. Drink je er een carapils op straat. Idem.”
Ik heb beslist om vandaag daarover niet moeilijk te doen. Mijn fantasie om met een spandoek (“Stop racistische flikken”) de aangekondigde speech van korpschef Eddy Baelemans te verstoren wordt vandaag niet in praktijk gebracht. Ben ik oud aan het worden?
Hol van de Leeuw
Intussen weet ik van het liftmeisje dat de receptie plaats heeft in wat eigenlijk gewoon de refter is. Een ruimte die twee verdiepingen beslaat en een mooi uitzicht biedt op de stad. Hier je boterhammen opeten heeft wel iets denk ik. Ik loop me nog altijd af te vragen of ik nu blij moet zijn dat ik hier als gast binnenkom. Wil ik wel mee aanschurken tegen een van de meest racistische politiekorpsen van dit land? Als ik mij dat luidop afvraag in gesprek met Chris Lambrechts, directeur van Sensoa antwoordt deze spits: “Maar je bent hier toch maar”. In het hol van de leeuw.
Het officiële gedeelte vangt aan met de speech van korpschef Eddy Baelemans. Ik leer dat zijn manschappen sedert 2003 “leren omgaan met diversiteit”. Ze worden dan ondermeer naar het Roze Huis gelokt. Waar er de eerste uren nog koudwatervrees is komt snel alles goed en zijn de reacties alleen maar positief, zo verzekert hij ons. De politie is niet meer de machoclub zoals die vroeger bekend stond. We zijn geen taboe meer bij de Antwerpse dienders. Een eerste golf van opluchting trekt door de refter. Commissaris Serge Muyters (broer van de N-VA minister en ooit ge-out door de rakkers van De Magneet) knikt instemmemd en krabt veelbetekenend aan zijn kruis.
Witter dan wit
Ik geraak in gesprek met Ali Salmi, de Mechelse schepen van Marokkaanse origine die genomineerd is voor de homofolieprijs. De familie Salmi is mij bekend. Op 28 november 1992 zat ik samen met zijn broer Omar in een werkgroepje op een congres van de Holebifederatie dat (toen al!) besprak hoe we de relaties tussen LGBT en allochtonen konden verbeteren. We zijn 20 jaar verder. Is er veel veranderd? Ik vrees van niet. Çavaria is nog steeds een voor 99 % witte club. Wat een verschil met de pride! Organisaties van allochtone holebi’s en groepen die zich bezig houden met empowerment van asielzoekers worden gedoogd. De ‘power’ die ze aanmaken blijkt niet echt in de smaak te vallen van de Kammerstraat.
Dorine kreeg een ‘Vandeurske’
Intussen is men op het podium toe aan de uitreiking van de prijzen. Dorine Chamon kreeg een nominatie voor de homofobieprijs aan haar broek wegens niet ijverig genoeg. Ze is vlaams adoptieambtenaar bij Kind&Gezin moet u weten. Nu is de kans dat je in mekaar geslagen wordt in Brussel groter dan dat je als homokoppel een kind kunt adopteren. Mevrouw Chamon uitte haar verontwaardiging over de nominatie in een lange brief aan Çavaria. ik hoor tijdens het voorlezen ervan “hard aangekomen” en “grove belediging” vallen wat mij even doet vrezen dat het nooit meer goed komt tussen haar en Çavaria. Maar verder hoor ik dan weer dat elk voorstel van mogelijke adoptiekanalen met de nodige zorg zal worden bekeken. Er trekt een tweede golf van opluchting door de zaal als Mieke Stessens op vraag van MC Kris Gielen “of er binnenkort toch wel weer een gesprek komt met Kind&Gezin” bevestigend antwoordt. Ik vermoed dat Çavaria gedacht heeft: “We gaan nog eens een ‘Vandeurske doen” Jean Marie Vandeurzen kreeg in 2009 een nominatie omdat hij niet genoeg deed voor de transgenders. Waarop hij prompt liet weten dat Çavaria op de koffie mocht komen. Heeft u de transgenders sedertdien nog horen klagen over Vandeurzen?
“Dubbel waakzaam op straat”
De plegers van homo- en transfoob geweld in 2011 zijn ook genomineerd voor de fobieprijs. Kris Gielen leest een brief voor van Bart over het geweld dat hem te beurt viel in Brussel in de nacht van 12 op 13 juni. Zijn vriend Kris bond de kat de bel aan met een artikel op Facebook. Het valt mij weer op dat ze het incident zonder enige vorm van haat of racisme bespreken: “Sinds die rotgebeurtenis ben ik dubbel waakzaam op straat. Ik kijk rond vooraleer ik m’n lief een kus geef, hand in hand lopen durf ik niet, zelfs niet met de beste wil van de wereld. Hopelijk komt er een dag dat dit wel kan, voor iedereen. (…) Als het geweld dat mij en anderen al overkomen is op lange termijn een aantal opvattingen positief kan beïnvloeden, dan is dit alles misschien minder zinloos. Laten we het debat gaande houden en samen vechten voor gelijke kansen, voor arm en rijk, voor allochtoon en autochtoon, voor man en vrouw, voor holebi en hetero.” Het koppel was trouwens aanwezig op de receptie. Ze liepen er een beetje verloren bij, hoorde ik achteraf. Blijkbaar was er niemand aangeduid om hen een beetje op te vangen.
Tijd voor de excellenties om zich te melden. Annemie Turtelboom mag de homofobieprijs bekendmaken. Eerst belooft ze nog eens dat de regering werk zal maken van het verbeteren van de wettelijke regeling rond ouderschap en roept ze op homofoob geweld te melden. Meten = weten, zegt ze. De prijs gaat dan ook naar de plegers van homo- en transfoob geweld.
Henk, Ali en de voetbalspelers
Bij de Homofolieprijzen gaat de aandacht naar Ali Salmi en Henk Van Nieuwenhove van Hattrick. (Hattrick?) Ali is schepen in Mechelen en organiseerde met Henk een mini-parade met de spelers van KV en Racing Mechelen op 17 mei, internationale dag tegen homofobie. Een dubbele prestatie wegens het machismo in het voetbalmilieu en in de moslimwereld. Blijkbaar is dat allemaal heel relatief. Veel moeite heeft Ali niet echt moeten doen. Het Vlaams Belang + afgestofte aanhangers zoals Wim Van Rooy en Benno Barnard mogen dan wel verklaren dat islam en homoseksualiteit niet te verzoenen zijn, Ali bewijst het tegendeel. Toch weer een gemiste kans dat Ali niet vermeld wordt in het persbericht van Çavaria. Blijkbaar is het héél moeilijk voor Çavaria om allochtonen in een positieve en emancipatorische rol te vermelden. In Zizo meer van dat. Op bladzijde 41 van Zizo 117 wordt een overzicht gegeven van wat er al gebeurde rond homofoob geweld. Ook het fluitconcert op de Grote Markt wordt vermeld… maar de opgemerkte aanwezigheid van Naima Charkaoui die namens het minderhedenforum solidariteit kwam betuigen wordt in het artikel van Paul Borghs niet vermeld. De sympathie van Borghs voor het racistische en islamofobe discours van Wim Van Rooy is daar allicht niet vreemd aan. Volgens Van Rooy zijn moslims immers nooit te vertrouwen.
Hiv+
Kobe Ilsen wordt op het podium geroepen. De charmante VRT-journalist die de uitstekende reeks over mensen met Hiv heeft gemaakt. Hij voegt zich een aantal hiv-positieven die in de reeks gevolgd werden. Frankie de Vuyst is één van hen. Ik heb hem onlangs leren kenen als een gedreven activist van de HIV Vereniging België. Er is een nieuwe generatie opgestaan die rond hiv de actuele boodschap wil brengen: “Ik heb hiv, maar ik kan daarmee perfect functioneren”. Een boodschap die de fase van de rode lintjes en de quiltspreidingen achter zich laat zonder daar negatief over te doen. Tijd voor een nieuwe boodschap en een betere verpakking.
De homofolieprijs gaat naar KV Mechelen, Racing Mechelen en de dienst Diversiteit van stad Mechelen. Pascal Smet reikt de prijs uit en kondigt ook nog aan dat hij een leerkracht zal ter beschikking stellen om de situatie in het onderwijs door te lichten. Een volledige leerkracht! Nu gaat het vooruitgaan. Waarom hoor ik nu geen overdonderend en minutenlang applaus?
In de speech van Yves Aerts namens Çavaria sijpelt een klein beetje kritiek op het beleid tussen de regels: dat de politie het homofobe geweld vaak minimaliseert en dat justitie het dossier geen prioriteit geeft. Yves Aerts is blij dat Turtelboom, Smet en Baelemans aanwezig zijn maar hij wijst hen op onvoldoende steun van hun medewerk(st)ers. Opvallend is ook dat Yves geen oproep doet aan Pascal Smet om de Holebifoon te redden. Dat is blijkbaar de moeite niet meer. We krijgen allemaal een formuliertje in de handen gestopt waarmee we een bankopdracht kunnen geven.
Asiel in Brugge
Ik sla nog een praatje met de interessante mensen op de receptie. Eén van hen is Albert Viane van Omegagay Brugge. Ik had op Facebook gezien dat deze groepering ook zwarte asielzoekers onder haar leden telt. “Ongelooflijk hoe moeilijk die gasten het hebben om hier asiel te krijgen” zegt hij me. “Het minste detail in hun dossier kan hen een afkeuring van hun aanvraag kosten terwijl we allemaal weten dat ze echt wel homo zijn”
Holebiplus 