De moordende vuurschoten uit het geweer van Anders Breivik waren niet tegen holebitransgenders gericht. Het had gekund.
Net zoals de meeste extreem-rechtse politici heeft hij een hekel aan wat hij noemt: de ‘hysterie in de media, de afgelopen 20 jaar, over alles wat gay is’. Hij schrijft: “Vaak worden homo’s positief gediscrimineerd en daarmee worden hetero’s dus indirect gediscrimineerd, zowel door de politiek als door de media. Deze verheerlijking van bepaalde bevoorrechte groepen is te ver doorgeslagen.”
Breivik koos linkse jongeren als doelwit. Roel mailde mij zijn reactie op mijn artikel over Breivik: “Breivik heeft 63 socialisten omgebracht en in deze aanslag ging het erom het linkse gespuis te vermorzelen. In zijn ogen is links verantwoordelijk voor de verloederde waarden in onze maatschappij. Daar lees ik geen woord over. Als linkse gast vind ik dat meer bedreigend dan het feit dat ik homo ben.”
Wat is links?
Links zijn betekent voor mij: opkomen voor een wereld waar racisme en homo/transfobie actief bestreden worden. De uitbuiting van de ene mens door de andere wordt er afgebouwd. De rijkdom wordt grondig herverdeeld. Dat zijn waarden niet helemaal niet populair zijn vandaag. Je wordt verondersteld tégen de Walen, de ‘Vreemdellingen’ te zijn. Wie woekerwinsten maakt op de beurs wordt ongemoeid gelaten. Wie een Ipod steelt mag zich aan strenge straffen verwachten.
Stand up Comedian Nigel Williams maakt een staalharde analyse:
“Zet je tv aan: alles gaat om welke kleren je draagt en met welk merk van gsm je belt. Daarom hebben ze die luxeproducten ook gepikt. Eigenlijk weerspiegelen ze perfect de normen en waarden van deze maatschappij: iedereen voor zich en wie het meeste kan stelen is de beste. De machtigste mensen van onze samenleving zijn bijna zonder uitzondering ordinaire dieven: kijk naar de speculanten en bankiers, kijk naar de Britse politici die hun tweede of derde huis lieten opknappen op kosten van de belastingbetaler. Wie zijn zij om te zeggen dat je geen paar sportschoenen mag pikken? Als de Camerons van deze wereld over waarden en normen beginnen, moeten ze beginnen met zichzelf. Zijn ze tegen geweld? Waarom gooien ze dan bommen op de kop van Irakezen? Neen, ze zijn tegen geweld als het tegen hen gericht is.”
Linkse holebitransgenders moeten spreken
De maatschappij gaat naar rechts. Wat tien jaar geleden links was, is voor velen nu ‘extreem-links‘. Ik kreeg een mail van iemand die schreef: “Ik kan best begrijpen dat het niet fijn is om altijd als onredelijke fanaticus afgeschilderd te worden, gewoon omdat je sympathisant bent van een communistische partij.” Dat is inderdaad niet fijn. Linksen krijgen steevast op hun kop als ze aan hun principes blijven vasthouden. Het is daarom belangrijk dat linkse holebi’s en transgenders elkaar blijven vinden en steunen. Nu meer dan ooit moeten linkse mensen spreken.
Vorige week overleed Rudolf Brazda. Hij was homo en overleefde de concentratiekampen van de nazi’s. Hij nam zijn verantwoordelijkheid op. Hij bleef getuigen tot aan zijn dood over de gruwel die het nazisme de mensheid heeft aangedaan. Het nazisme kwam niet uit de lucht vallen. Het was het antwoord van de grote industriëlen en bankiers op de opstandigheid van het volk. Hier komen de roze en de rode lijn samen. Socialisten, communisten en holebi’s zaten er samen in de vernietingskampen, elk met hun eigen driehoek. Roze en rood. Paul stuurde me twee gedichten die hij schreef na een bezoek met zijn leerlingen aan een concentratiekamp.
Roze
(bij een reis met leerlingen naar Auschwitz – 1)
Was ik veertig jaar eerder geboren
in het land van Magnus Hirshfeld en Klaus Mann,
ik had hier misschien het leven verloren,
een roze driehoek op mijn borst geplakt –
welke man verlangt nog de schoonheid van een man
als die uitgemergeld, door zichzelf bekakt,
strompelend in klompen, niet meer glimlachen kan
en toch, het geslachtsorgaan blijft niet altijd onbewogen
als vijf mannen in één bed liggen opeengepakt
en liefheid straalt zelfs in uitpuilende ogen…
Ja, ik weet wel, het is al zo lang geleden
en toch vraag ik dat jullie nooit vergeten
want herhaling werd bij ons tot nu vermeden,
maar niet overal en bij ons slechts ten dele.
We leven in een land en een tijd
waar mannen met elkaar zijn getrouwd
doch jonge holebi’s nog altijd
op de speelplaats worden uitgejouwd
en juist daarom, hoe dan ook –
laten we het leven blijven zien in roze.
Rood
(bij een reis met leerlingen naar Auschwitz – 2)
Was ik veertig jaar eerder geboren
in het land van Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg,
ik had hier misschien het leven verloren,
een rode driehoek op mijn hart gedrukt –
welke mens strijdt nog voor de gelijkheid van mensen
als die, de soepkom uit hun handen gerukt,
enkel de dood of zichzelf als kapo wensen
en toch, er wordt nog altijd gefluisterd over opstand,
het buiten smokkelen van een foto is al gelukt
en slechts één kameraad erdoor in de oven beland…
Ja, ik weet wel, het is al zo lang geleden
en toch vraag ik dat jullie nooit vergeten
want herhaling werd bij ons tot nu vermeden,
maar niet overal en bij ons slechts ten dele.
We leven in een land en een tijd
waar een leraar in de les zedenleer
ongestraft een linkse visie belijdt
doch geen leerling volgt hem meer
en juist daarom, hoe dan ook –
laten we blijven dromen van het grote avondrood.
_________________________________________________
Holebiplus 