De meeste holebi’s en transgenders (LGBT) die tot een etnische minderheid behoren zeggen dat ze te maken kregen met discriminatie op datingsites, in het uitgaansleven en in holebi-media. Sommigen worden afgewezen omwille van hun etnische afkomst. Anderen worden herleid tot een (seksueel) object omwille van hun huiskleur.
Read the article of Owen Jones here
“De LGBT-gemeenschap moet dit probleem aanpakken” schrijft de Britse activist Owen Jones (foto) Ondanks de vraag van etnische minderheden om dat te doen gebeurt het niet. “Hoe kan ik bevooroordeeld zijn als ik zelf tot een onderdrukte minderheid behoor?” is een heersende opvatting bij sommige holebi’s en transgenders. Maar een andere en veel verderfelijker reden is dat de LGBT-wereld draait rond witte mannen waarbij anderen worden uitgesloten. De regenboogvlag is witter dan ze lijkt.
“Ik word geseksualiseerd door mijn huiskleur en niet behandeld als een persoon” zegt Saif: “De gemeenschap is getraind in het accepteren van de witte, gespierde homoman en de rest wordt niet echt geaccepteerd als ‘een van ons”. Hij wil de schuld niet in de schoenen van individuen schuiven maar wijst erop hoe de gemeenschap hem conditioneert tot het vereren van het “seksuele beeld van een witte homoman”. Volgens onderzoek door FS Magazine ondervond een verbazingwekkend aantal zwarte (80 %), Aziatische (79%) en Zuid-Aziatische (75%) mannen racisme in de homowereld.
Geen honden, geen zwarten
Op datingsites en apps (zie ook dit artikel van Denis Fernando) vind je profielen in overvloed met ‘Geen Aziaten’ of ‘Geen zwarten’. Nu en dan worden hele bevolkingsgroepen uitgesloten. Het doet denken aan de bordjes met ‘Geen honden, geen zwarten, geen Ieren’ schrijft Anthony Lorenzo. Matthew Rodriguez, een andere zwarte blogger: “Op Grindr geven homomannen hun raciale voorkeuren bij het daten met dezelfde schaamteloze bravoure die heteromannen gebruiken voor hun favoriete baseballteam.” Homi zegt dat zijn Perzische roots soms verward worden met Griekse, Italiaanse of Spaanse. Ooit werd hij in een nachtclub benaderd door een man. Toen deze hem vroeg waar hij vandaan komt en hij antwoordde “uit India” te komen was hij geschokt: “Het spijt me zo – Ik doe geen Indiërs. Indiërs zijn mijn type niet.”
En dan is er dat andere aspect van het probleem: objectivering. Je wordt herleid tot een object. Malik noemt dat: van je huiskleur een fetisch maken. Het afwijzen van mensen omwille van hun huidskleur is nog niet erg genoeg “maar het wordt helemaal grof als iemand jou bij het daten reduceert tot je etnische afkomst zonder je toestemming”. Zijn Arabische afkomst werd een stereotiep en een fetisch door sommige aspirant-minnaars waarbij hem zelfs een seksuele rol werd opgeplakt.
Jij ziet er niet Gay uit
Het is ook geen louter Westers fenomeen. De Braziliaanse journalist Luan zegt dat men in zijn land een “Eurocentrisch beeld van schoonheid” hanteert. Ook daar bestaat een cultus rond witte mannen. Dat is absurd, gezien meer dan de helft van de bevolking een zwarte of bruine huidskleur heeft. Anderen ervaren dat ze geweigerd worden in de homohoreca. Michel, een Aziatische man, vertelde dat hem de toegang tot een homobar geweigerd werd met de smoes “Jij ziet er niet gay uit” of erger nog dat hij voor “Dirty Paki” (vuile Pakistaan) werd uitgemaakt. Hij merkt ook op dat de situatie er op verslechterd is sedert de massamoord in de homodiscotheek – door een moslim – in Orlando Zie ook de gelijkaardige reactie in Keulen, waar een deel van de homohoreca ‘veiligheidsbandjes‘ invoerde na de beroering die was ontstaan na het aanranden van vrouwen op oudejaarsnacht. Holebi- en transgendervluchtelingen werd de toegang tot verscheidene bars in de Schaafenstraße ontzegd.
Drag Queen met zwarte maniertjes
Toen de beroemde Royal Vauxhall Tavern in London een ‘blackface‘ dragshow programmeerde was de maat vol voor Chardine Taylor-Stone (foto). Ze lanceerde de Stop Rainbow Racism campagne. In de show werden door danseres Laquisha Jonz de stereotype ‘zwarte‘ maniertjes en tics opgevoerd. Ze schreef: “Witte holebi’s en transgenders die echt tegen racisme zijn moeten nu opstaan en zich uitspreken tegen wat in hun gemeenschap aan het gebeuren is.” Chardine werd omwille van deze campagne bedreigd met geweld.
Ook LGBT-media treft schuld. Ze worden sedert jaar en dag gedomineerd door witte mannen die thema’s zoals racisme verwaarloosd hebben. De witte man werd steevast afgebeeld als het schoonheidsideaal. Dean – die twee jaar geleden ophield met het kopen van mainstream homobladen – formuleert het zo: “De enige momenten waarop ze over gekleurde mensen schrijven is wanneer die iets homofoobs hebben gedaan.” De LGBT-media zijn volgens hem volledig ‘witgewassen‘.
Recent is er verandering in positieve zin te bespeuren. Maar dat is volgens een vooraanstaande zwarte journalist enkel omdat etnische minderheden in de LGBT-gemeenschap daar hard aan werken: “door LGBT-tijdschriften ter verantwoording te roepen en hun eigen activiteiten te organiseren in het homomilieu.” Sociale media, blogs, podcasts en zelfs het boycotten van sommige evenementen worden gebruikt als middelen om verandering af te dwingen.
Stress
We weten dat holebi’s en transgenders veel meer last hebben van mentale stress. Het aantal slachtoffers ligt nog hoger bij etnische minderheden binnen deze groep. (10 tips om je mentale gezondheid op peil te houden vind je hier) Racisme speelt daar ongetwijfeld mee. Rodriguez ziet het afwijzen van etnische groepen op dating apps als een van de oorzaken daarvan. Die zorgen volgens hem voor “geïnternaliseerd racisme, een lager zelfbeeld en psychische problemen.”
Vele rechten en vrijheden die door holebi’s en transgenders werden bereikt waren er niet gekomen zonder de strijd van zwarten en andere etnische minderheden. Zo waren de Stonewallrellen – die aan de basis lagen van de moderne LGBT-beweging en de rechten die we daarmee hebben afgedwongen – vooral het werk van niet-witte protesteerders. Het minste wat witte holebi’s en transgenders kunnen doen is als tegenprestatie het racisme in eigen rangen aanpakken. Shangela, een acteur, zegt dat dit racisme “meer pijn doet omdat het van mensen komt bij wie ik meende een verwantschap te voelen.”
Extreem-Rechts
De groeiende extreem-rechtse partijen en organisaties in de Westerse wereld proberen LGBT-rechten te misbruiken om hun (racistische) agenda door te drukken. Moslims worden afgeschilderd als dé bedreiging voor holebi’s en transgenders. In de VS doen ze dat nog meer na de aanslag in Orlando. Ze hebben het enkel over LGBT-rechten als ze daarmee moslims – of immigranten in het algemeen – kunnen bashen. Op Amerikaanse extreem-rechtse websites kan je nu ook regenboogvlaggen bestellen. Milo Yannopolous werd door extreem-rechts omarmt als hun homo-icoon. In Nederland hebben we Pim Fortuyn gekend, openlijk homo en anti immigratie. In Frankrijk zou een derde van de getrouwde homokoppels het Front National steunen.
Het is vanzelfsprekend dat de strijd tegen racisme moet worden geleid door de gekleurde mensen die eronder lijden. In Groot Brittannië heb je organisaties zoals Black Out UK, een actieplatform voor zwarte homo’s en Media Diversified die campagne voert voor een de aanwezigheid van minderheden in de media. Maar tenzij witte holebi’s en transgenders – die de gevestigde LGBT-kanalen beheersen – naar hen luisteren zal er weinig veranderen.
“Zelf onderdrukt worden – als holebi of transgender – maakt je niet immuun voor eigen onderdrukkende reflexen en houdingen tegenover anderen. We hebben generaties lang moeten vechten tegen agressie en onderdrukking. Het is tragisch dat we in eigen rangen het onrecht in stand houden en ontkennen” besluit Owen Jones.
En in België?
In België zie we dit fenomeen ook. Ik bracht hier jaren geleden al het verhaal van Mo: “Een homobar binnengaan blijft beangstigend” vertelde hij in 2011 in een interview met Radio 1. Organisaties zoals Merhaba en Omnya combineren hun werking met holebi’s en transgenders uit de migratie met acties tegen het racisme. Omnya is daar zeer duidelijk in: nevenstaande sticker heeft het over de strijd tegen discriminatie binnen de LGBT-gemeenschap als belangrijke doelstelling. Merhaba schreef: “Mensenrechten zijn een zaak van alles of niets. Als we tot echte gelijkwaardigheid willen komen van álle holebi’s en transgenders, dan moeten we vechten tegen álle vormen van uitsluiting, discriminatie of geweld.”
Abdellah niet meer welkom bij Mr. Gay Belgium?
En dan is er nog die bizarre mededeling op de webste van Zizo dat de organisatie die de jaarlijkse Mister Gay Belgium verkiezing organiseert haar samenwerking met Abdellah Bijat stopt. Abdellah schopte het bij de verkiezing in 2016 tot ‘eerste ereheer’ en eindigde op de tweede plaats. Voor velen was zijn deelname en het feit dat hij zo hoog scoorde een opsteker. Ik heb zelf zijn kandidatuur actief gesteund en opgeroepen om voor hem te stemmen. Zijn aanwezigheid in de wedstrijd opende ook vele deuren en maakte homoseksualiteit bij moslims een stuk beter bespreekbaar, tot in Visie, het blad van de christelijke werknemersbeweging. Toch mag hij de organisatie niet meer vertegenwoordigen. Is dat – na wat we intussen weten over racisme in de LGBT-beweging – toeval? Abdellah denkt er op zijn blog alvast het zijne van en hij verdedigt ook zijn manier van werken: “Ik wilde niet alleen mooi wezen met een lint dat ik verdiend heb tijdens de verkiezing. Ik wilde meer, ik wilde het verschil maken. Maar daar kon de organisatie niet tegen. Ik kwam inderdaad niet altijd mooi in het rijtje te staan om de organisatie te dienen. Ik koos voor een oprecht geloof waar iedereen gelukkig kan zijn.”
“Ik bleef trouw aan mijn thema”
In een panelgesprek met Zizo dat eind juni 2017 ook op de website verscheen licht Abdellah de reden van zijn verstoorde relatie met de organisatie Mr. Gay Belgium toe: “Ik wilde met mijn deelname tonen dat homoseksualiteit bestaat binnen de Marokkaanse gemeenschap en spreken over homo-zijn en geloof. Ik heb de verkiezing gebruikt omdat ik anders dat platform niet had gekregen. De organisatoren van Mister Gay Belgium dachten natuurlijk dat ik zou meelopen in het gelid. Ik ben echter trouw gebleven aan mijn thema en dat heeft voor frictie met de organisatie gezorgd. Bovendien genereerde mijn deelname enorm veel media-aandacht en dat leidde de aandacht af van de titelvoerende Mister. De organisatie heeft op een gegeven moment afstand van mij gedaan. Toen ze zich distantieerden, wilden ze me afschilderen als de luie kandidaat. Ik gaf nochtans altijd respons op hun berichten, tijdens en na de verkiezing. Ik wou met mijn deelname vooral ingaan tegen de veronderstelling dat er in de Koran staat dat homoseksualiteit zondig is en bestraft moet worden. In de Koran bestond het woord homoseksualiteit zelfs nog niet. Ik wou jongeren aanmoedigen om niet zomaar te geloven wat er over homoseksualiteit en de islam gezegd wordt. Zoek het zelf op!”
Je kan het volledige gesprek (een aanrader!) hier lezen.
Holebiplus 