Harvey Milk was begin 1978 de eerste militante homo die een functie veroverde in het stadsbestuur van San Francisco. De documentaire “The Times of Harvey Milk” werd enkele jaren na zijn dood gemaakt en vertelt het meeslepende verhaal van Harvey. Hij werd een symbool van de strijd voor gelijkheid, zoals Martin Luther King en Malcolm X dat voor de zwarte gemeenschap zijn. Hij had een unieke relatie met de vakbond en dat maakt hem nog interessanter. Meestal zijn de relaties tussen LGBT-organisaties en de syndicale wereld niet zo hecht als ze zouden kunnen zijn. Vakbondsman Jim Elliot vertelt in de documentaire hoe dat toen ging.
Jim hoorde voor het eerst over Harvey tijdens een bijeenkomst van de arbeidsraad waarop moest gestemd werden over welke verkiezingskandidaat ze zouden steunen: “We spraken met afgevaardigden van andere vakbonden over de kandidaten. Wij steunden Harvey Milk die ik toen nog niet kende. We waren aan het praten en toe zei iemand dat hij homo was. Ik dacht: allemachtig, hoe gaan we onze leden vertellen dat we een janet hebben gesteund? Ik dacht mijn god, waar moet dat heen met de arbeidsraad?”
Harvey was al bezig met het organiseren van solidariteit met de vakbond
Jim werd overtuigd van de beslissing toen hij hoorde dat alle homocafés in San Francisco onder de bezieling van Harvey de brouwerij Coors Beer boycotten: Jim: “De arbeidsraad was al lang bezig met Coors Beer in heel Amerika te boycotten. Vooral in San Francisco, een echte arbeidsstad, maar slaagde daar niet in.” Er waren redenen genoeg voor actie tegen dat bedrijf: Coors probeerde elke vakbondsactiviteit tegen te houden en discrimineerde zowat alle minderheden: Hispanics, zwarten, vrouwen en holebi’s. Bovendien financierde de familie Coors extreem-rechtse organisaties. 
Allan Baird, een andere vakbondsman (foto) werkte samen met Harvey in de boycott-campagne. Hij vertelt dat Harvey zijn fotowinkel (“Castro Camera”) ter beschikking stelde om de uitbaters van de homobars te organiseren en op die manier de actieve aanwezigheid van holebi’s in de actie te brengen.
In de fotowinkel
Ook Jim kwam in de winkel terecht: “Er was een bijeenkomst bij Harvey Milks fotowinkel en ik ging erheen. Ik vroeg me af wat ik tussen al die janetten en mafkezen deed. Achter de fotowinkel – het was een kleine, armoedige winkel – was een kleine ruimte met afgeleefde banken en stoelen en een stel mensen in spijkerbroek. Harvey Milk was er ook. Hij was niet formeel gekleed of zo. Hij zag er sjofel uit. Ik zag de manier waarop hij omging met die geëmotioneerde mensen – sommigen waren woedend – maar hij wist ze tot bedaren te brengen. Indrukwekkend hoe hij het gesprek in goede banen leidde.”
Een politicus die luistert naar het volk
Het klikte tussen vakbondsactivist Jim Elliot en homo-activist Harvey Milk: “Ik vind hem een belangrijk man omdat ik het met hem eens was. Je kon horen wat zijn achtergrond was. Hij wist wat er speelde bij de mensen. Of het nu met openbare parken, scholen of veiligheid te maken had, alles waar de gewone man in de straat tegenaan liep. Hij kwam voor homo’s op, omdat ze een minderheid vormden. Maar er waren meer minderheden: gehandicapten, bejaarden… Je gaat steeds meer naar hem luisteren en hij weet je te overtuigen. Dit is een man die ook over jou praat.”
Met duizenden op straat na de moord op Harvey
Na de dubbele moord op Harvey Milk en burgemeester Moscone kwamen duizenden mensen op straat. Jim: “Ik weet niet of je dat je verdriet uiten kunt noemen, maar al die mensen samen… Het is nacht en je bent met allemaal vreemden maar toch voel je je zo veilig als in je eigen huis.”
Veel geleerd over holebi’s
Jim was er van overtuigd dat Dan White, de extreem-rechtse moordenaar van Harvey Milk, levenslang zou krijgen. Maar dat pakte anders uit. “Ik denk dat als hij alleen Moscone had vermoord hij wel levenslang zou hebben gekregen. Maar helaas moet ik zeggen dat er veel mensen op de wereld zijn die menen dat je de samenleving een dienst bewijst als je een homo vermoordt. Ik denk dat ik er ook zo over had gedacht als ik nooit had gewerkt met Harvey en betrokken was geweest bij de homogemeenschap. Tot voor die tijd dacht ik dat een homo niet bij ons hoorde. Vroeger gingen agenten naar homobars om “poten te rammen” (homo’s gewelddadig aan te pakken) en ik zag daar geen kwaad in. Daar was toch niets mis mee? Ik denk dat de meerderheid er zo over dacht. Nu nog steeds trouwens. Dat is een schande.”
Zin om een voorstelling van de documentaire over Harvey Milk te organiseren? Dat kan. Neem contact op met Mix, de LGBT-werking van de PVDA. Je kan de trailer van de documentaire hieronder bekijken.
Holebiplus 