Wat gebeurt er als een witte familie die een wit spermakindje verwachte een bruin kindje krijgt? Het gebeurde onlangs in de VS en legt de smalle grens tussen homofobie en racisme bloot.
De 36-jarige Jennifer Cramblett uit Uniontown, Ohio spande op 29 september 2014 een rechtszaak in tegen de Midwest Sperm Bank in Chicago omdat deze haar kunstmatig bevruchtte met het verkeerde sperma. Mevrouw Cramblett vertelde in de Today Show dat zij en haar vriendin voor een ‘blonde baby met blauwe ogen’ hadden gekozen zodat het kind goed op haar partner zou lijken. Een droom die in stukken viel in april 2012 toen de vrouw – nog zwanger van haar eerste kindje – sperma bestelde met het oog op een tweede. Toen vernam ze dat er sprake was van een verwisseling. Kort daarop werd haar bevestigd dat ze bij de eerste inseminatie was bevrucht met sperma van de verkeerde donor. De ouders ervaren nu iets waar ze voordien allicht zelf nooit echt bij hadden stil gestaan: via hun twee jaar oude dochtertje Payton worden ze geconfronteerd met de racistische realiteit.
Naar de kapper
Op bladzijde 6 van de klacht omschrijft mevrouw Cramblett hoe ze dagelijks leeft met de “angsten, zorgen en onzekerheid” over de toekomst van haar kind in een volledig witte en raciaal onverdraagzame stad en een cultureel ongevoelige familie. De moeder erkent dat ze niet werd opgevoed om de Afro-Amerikaanse cultuur te begrijpen. Ze vindt het ook niet prettig om naar een zwarte buurt te moeten rijden om een geschikte kapper voor haar dochter te vinden, en daar ook scheef bekeken te worden. In de buurt waar ze woont is het kind dan weer niet echt welkom wegens haar Afro-Amerikaans kapsel. Het koppel eist een schadevergoeding van 50.000 dollar voor wat ze omschrijven als “lichamelijk letsel, medische kosten, pijn, lijden en emotionele nood samen met economische en niet economische problemen.” In de klacht wordt ook verwezen naar onderzoek dat aantoont dat een racistische omgeving negatieve effecten heeft op het welzijn van ‘niet-witte’ kinderen.
Verhuizen
Jennifer Cramblett zei op NBC: “Je kan geen fout maken zoals deze en aan twee lesbische moeders die hun eerste kind krijgen zomaar zeggen dat ze ‘gewoon gelukkig’ moeten proberen te zijn want ze hebben nu immers een kind, iets waartoe ze zonder donorsperma niet in staat zouden zijn. Geen enkele ziekenhuis – laat staan een individu – kan het recht van een vrouw over haar eigen lichaam in de weg staan.” Als een vrouw een specifieke spermadonor kiest dan moet ze die ook krijgen. Tenslotte betaalt ze er ook voor. “Ik heb er geen problemen mee om een raciaal gemengd kind te hebben” verklaarde Jennifer en ze voegde er aan toe dat ze haar kind graag ziet en wil dat ze opgroeit in een meer inclusieve omgeving. “Payton zal dan begrijpen dat het er niet om ging dat we haar niet wilden, maar dat we een witte baby wilden.” Het koppel overweegt – op advies van een therapeut – om naar een plek te verhuizen waar racisme geen probleem vormt. Daarvoor zou de geëiste 50.000 dollar dienen.
‘Blanke’ privileges
De zwarte journalist Derrick Clifton van de website Mic.com vertaalde dat in: “Ze hebben er niet om gevraagd dat hun witte, bevoorrechte manier van leven bijna onderuit gehaald werd door de problemen die te maken hebben met zwart zijn. (…) Payton zal helaas merken dat witte mensen zich bijna nooit ernstig de vraag hebben gesteld hoe witte privileges en institutioneel racisme voor vele zwarte mensen de samenleving zeer onveilig maken. Deze confrontatie met ‘zwart zijn’ is voor deze twee witte moeders omslachtig en lastig. Hun ‘bi-raciale’ baby maakte een einde aan de privileges waarvan je als ‘blanke’ kan genieten. Zolang dit niet verandert zullen de moeders hiermee geconfronteerd worden.”
Homofobie en racisme: dubbele boterham
Wat als het kind met een witte huid zou geboren zijn? Vermoedelijk waren er dan geen problemen geweest bij de opvoeding in een omgeving waar zwarten niet welkom zijn. Maar er is ook dat andere probleem: een omgeving vinden waar een lesbisch koppel mét kind ongestoord kan leven. Wat Jennifer Cramblett en haar vriendin overkwam is dus zeer interessant. Het leert ons dat homofobie en racisme twee maatschappelijke kwalen zijn die vaak samenkomen. Niet alleen in dit geval, maar in de levens van de meeste gekleurde holebi’s en transgenders. Velen onder ons beseffen vrij goed wat homo- of transfobie is. We hebben die zelf ervaren. Lesbische koppels – niet alleen in de VS maar zowat over de gehele aardbol – moeten het gevecht aangaan met cliché’s (‘Een kind heeft toch een mama en een papa nodig?’) en er blijven in vele landen ook nog wettelijke problemen. Heterokoppels staan meestal een ‘trapje hoger‘ dan homokoppels. Net zoals witte mensen in deze wereld meestal ook een ‘trapje hoger’ staan dan hun gekleurde medemensen.
Wake Up Call
De problemen van het lesbische koppel uit Ohio zou een wake up call moeten zijn voor een doorgaans zeer ‘witte‘ holebi- en transgenderbeweging die niet echt wakker ligt van wat enkele meters verder gebeurt. De beweging lijkt soms meer op een soort nichemarkt die door politici, bedrijven en media apart bediend wordt en ogenschijnlijk los staat van de andere sociale problemen (racisme, armoede…) waarmee ze geconfronteerd worden.
Holebiplus 