De Amerikaanse tiener Daniel Pierce werd na zijn coming-out op straat gezet door zijn ouders. Dit bracht een grote steuncampagne op gang die 90.000 dollar opleverde. Een voorbeeld van hartverwarmende solidariteit. Daar is tegenwoordig een nieuw woord voor: crowdfunding, beroep doen op het publiek om noodzakelijke uitgaven te kunnen betalen.
This article in English
Daniel besliste een deel van het geld te schenken aan het Lost N’ Found homeless centre in Atlanta. Hoe mooi dit ook moge zijn, het is geen structurele oplossing voor de problemen van dakloze homoseksuele en transgendertieners. De neoliberale trend (ook in België) moedigt crowdfunding maar al te graag aan om zo de besparingen in de hulpverlening te kunnen versnellen. Dat is een zeer slechte oplossing op lange termijn en brengt ons terug in de sfeer van de 19de eeuwse liefdadigheid.
Sociale zekerheid en specifieke ondersteuning is geen gunst die van het toeval afhangt maar een recht, ook voor holebi’s en transgenders die het tijdelijk moeilijk hebben. Als mensen een extra duit in het zakje willen doen om slachtoffers van homo- of transfobie te helpen is dat prima maar het blijft de taak van de overheid om – via het subsidiëren van organisaties zoals Çavaria – opvang en hulp te verzekeren.
Staying Alive
Onder de titel ‘Staying Alive’ pubiceerde de TUC (Trades Union Congress, de overkoepelende vakbond) een rapport over de gevolgen van de soberheidspolitiek op vrijwilligersorganisaties die hulp bieden aan holebi’s en trangenders in Engeland en Wales. Het rapport bevat de resultaten van een onderzoek naar de gevolgen van het terugschroeven van investeringen in de sector die voor de helft afhankelijk is van geld dat door de lokale en de centrale overheid wordt voorzien. De studie werd verricht door de London Metropolitan University.
Uit het onderzoek bleek dat de directe gevolgen van de besparingspolitiek ondermeer te voelen zijn in een daling van de financiële reserves, vermindering (zowel in kwaliteit als in omvang) van de dienstverlening, minder betaalde krachten, een grotere onzekerheid bij het personeel en een grotere druk op de vrijwillig(st)ers. Dit leidt tot een vermindering van de motivatie bij de werknemers, een groter personeelsverloop, verlies van expertise en problemen bij het vinden van alternatieve financieringsbronnen.
Dienstverlening op de rand
Frances O’Grady van de TUC: “LHBT-organisaties moesten het al met veel minder doen en ontvangen slechts 0,04 procent van het bedrag dat in de vrijwilligerssector wordt uitgegeven. Nu zeggen sommige LHBT-organisaties dat ze nauwelijks kunnen ‘overleven’ (‘Staying Alive’) en slechts een minderheid onder hen is optimistisch over de toekomst.” Volgens O’Grady staat men op de rand van een crisis omdat de financiële reserves van de dienstverlening afnemen en de regering nieuwe besparingsrondes wil doorvoeren waardoor men deze dienstverlening over de rand zal duwen.
O’ Grady: “Terwijl Groot-Brittannië op sommige terreinen belangrijke stappen heeft gezet voor holebi’s en transgenders zoals de openstellling van het huwelijk kunnen we het ons niet permitteren om zelfgenoegzaam te zijn. De vooroordelen zijn nog niet uitgeroeid. Het huidige beleid bestendigt problemen zoals een grotere dakloosheid en meer psychische problemen in de holebi- en transgendergemeenschap. Dit betekent dat het werken rond deze problemen van levensbelang blijft. Er zijn momenten in het leven waarin mensen gespecialiseerde hulp nodig hebben en ook nergens anders naartoe kunnen.”
Deze hulpverlening aan holebi’s en transgenders is afhankelijk van zowel lokale als nationale overheden. De complexe structuur hiervan zou de echte impact van de besparingen wel eens kunnen maskeren. “De minister van gelijke kansen Nicky Morgan moet garanderen dat de overheid het nodige doet om het hele plaatje te zien en tussen te komen waar het nodig is om de leefbaarheid en de slagkracht van die diensten voor holebi’s en trasngenders te beschermen” zegt de TUC-woordvoerster.
Transgenders
We weten dat transgenders nog de meeste problemen hebben om door de samenleving geaccepteerd te worden. De 21-jarige transgender Jen Kitney uit Essex zet zich in voor de organisatie Gendered Intelligence (GI). Deze organisatie ondersteunt transgenders en biedt ook vormingsprogramma’s aan. Dat kost uiteraard geld. “GI is zo belangrijk voor mij” zegt Jen in The Guardian: “Je kan je eenzaam en kwetsbaar voelen en toch geen andere trangenders vinden in het dagelijkse leven. Het is dus van levensbelang dat je tussen mensen kunt leven die je begrijpen. Daardoor is mijn zelfvertrouwen gegroeid. Het is een groot deel van mijn persoonlijke ondersteuning en het stelde mij in staat om er met mijn moeder over te praten op een manier die ik voordien niet kende. Dat hielp onze relatie.”
Maar de financiële druk voor GI is constant aanwezig: “Ik heb achter de schermen gewerkt en ik besef dat we door geldgebrek bepaalde zaken niet meer kunnen doen. GI is bang dat ze geen geld meer zal vinden om te doen wat ze nu doen, zelfs niet meer het meest nodige.” Die angst leeft bijna algemeen bij de holebi- en transgendergroepen. 62 % verklaarde onzeker te zijn over de toekomst of vrezen dat ze de uitdagingen van de toekomst niet meer zullen aankunnen. 2015 wordt door hen gezien als het jaar waarin de bezuinigingen echt zullen gaan bijten.
Het probleem stelt zich ook in België, nu er zowel op Vlaams als federaal niveau flink gesnoeid gaat worden in de uitgaven van sociale organisaties. Voor de verkiezingen beloofde alle partijen dat ze méér gingen doen, door ondermeer de reeds jarenlange kwakkelende financiële situatie van de Holebifoon recht te trekken. Ook hier zal men moeten beslissen of men zich zal tevreden stellen met crowdfunding of dat men duidelijk van de overheid garanties eist om de werking te kunnen blijven verzekeren.
Je kan het volledige TUC-rapport hier vinden.
Holebiplus 