“Het verdict is hard” schrijft çavaria-woordvoerder Jeroen Borghs: “De federale regering is gebuisd. De Vlaamse en Brusselse regeringen halen wel een voldoende maar blinken niet uit.”
De verkiezingen komen eraan en dat zullen we ook in de LHBT-beweging geweten hebben. Politici van de partijen die subsidies aan Çavaria geven (door Çavaria steevast ‘de grootste partijen’ genoemd) komen uitgebreid aan bod. Het nieuwe nummer van Zizo puilt uit van de verkiezingbeloftes- en advertenties. Çavaria deelt bij monde van de redactie van Zizo ook goede en slechte punten uit.
Federaal
“Had beter gekund indien op tijd begonnen!” schrijft Jeroen: “Met een score van 4,5 op 10 kan je bezwaarlijk tevreden zijn. Er is eindelijk een plan om homofoob en transfoob geweld aan te pakken, maar er moest wel eerst een moord gebeuren om schot in de zaak te krijgen. Andere positieve punten zijn het actieplan rond hiv en aids en de verbeterde wettelijke bescherming tegen transfobie dankzij de uitbreiding van de genderwet.” Ondanks het voorbereidend werk dat gebeurd is, zal de aanpassing van de wet op de transseksualiteit deze legislatuur niet verwezenlijkt worden. België blijft dus de mensenrechten van transseksuelen schenden door sterilisatie te verplichten. Ook het dossier rond meemoederschap is nog niet uit de gevarenzone. “Men is te laat in gang geschoten”, zegt Jeroen. “Deze regering was een dieselmotor op vlak van holebi- en transgenderrechten en twee jaar was blijkbaar niet genoeg om hem vlot te laten lopen.”
Vlaams
De Vlaamse regering eindigt met 5 op 10 met de hakken over de sloot. Er werden veel goede aanzetten gegeven, maar bij de opvolging schort het. Zo werden holebi’s en transgenders opgenomen als doelgroep in het suïcidepreventieplan maar werden er geen concrete acties uitgewerkt. Het rapport luidt dan ook: “het onderscheid tussen matigheid en uitmuntendheid is visie en daadkracht.”
Europees
Het Europees Parlement en de Europese Commissie zijn zwaar gebuisd en krijgen maar 3 op 10. Vooral het uitblijven van een compromis over de Horizontale Anti-Discriminatierichtlijn trekt de score naar beneden. De hoofdstad van de EU doet het dan weer beter. Brussel krijgt de hoogste score maar is met 6 op 10 ook geen hoogvlieger.
Troostprijzen
Er worden ook troostprijzen uitgedeeld. “De ondermaatse scores van de verschillende regeringen willen echter niet zeggen dat alle ministers gebuisd zijn”, verklaart Borghs. “De ministers Smet (sp.a), De Lille (groen), Turtelboom (Open Vld) en Milquet (cdH) verdienen meer dan een eervolle vermelding. Holebi- en transgenderrechten zijn blijkbaar nog niet mainstream genoeg en belanden vooral op het bord van ministers van Gelijke Kansen”.
Tot zover het rapport van koepelorganisatie Çavaria over het gevoerde beleid.
Wat doe je met moeilijke leerlingen?
Moeilijke leerlingen in de klas hebben extra stimulansen nodig. En vermits de diagnose luidt dat de meeste politici zich als dusdanig hebben gedragen dringt zich de vraag op: hoe doen we dat vanaf nu? “Had beter gekund indien op tijd begonnen!” geldt niet enkel voor de politici, maar ook voor çavaria zelf. Het mag dan zo zijn dat de federale regering slechts twee jaar heeft kunnen regeren (met dank aan de NVA), de holebi- transgenderkoepel is nog veel later in gang geschoten. De actie rond het dossier van het meemoederschap is daarbij pijnlijk als een ijsblokje op een zere kies.
‘Embedded Activsm’
Sedert de Golfoorlog kennen we het fenomeen ‘embedded journalism’. Het komt erop neer dat je als journalist mee mocht naar de oorlog in Irak en daarbij de bescherming van het Amerikaanse leger genoot. In ruil schreef je uiteraard niet zomaar eender wat en mocht je ook enkel daar komen waar het leger je toeliet. Resultaat: een zeer gezagsgetrouwe berichtgeving. Het ziet er naar uit dat çavaria druk aan het experimenteren is met een vorm van actie voeren die daar heel sterk op lijkt: geen actie alvorens de overheid het licht op groen zet. Kenmerken daarbij zijn: zo weinig mogelijk acties, met zo weinig mogelijk mensen.
Turtelboom schiet wakker rond het Meemoederschap
Begin januari lanceerden Çavaria en het Roze Huis een campagne om het dossier van het meemoederschap vlot te krijgen. Je vraagt je af hoe dat in zijn werk ging. Heeft het kabinet Van Turbelboom naar Çavaria-coördinator Yves Aerts gebeld met de mededeling “Doe eens iets, het zijn bijna verkiezingen en de VLD kan wat extra publiciteit gebruiken”? Annemie Turtelboom kreeg in elk geval de eer de actie in gang te trappen op de nieuwjaarsreceptie van het Roze Huis.
Iedereen die ook maar een beetje verstand heeft van politiek weet dat vijf maanden voor de verkiezingen zo’n actie een maat voor niets is. Intussen is het wetsvoorstel dat het meemoederschap (enkel) voor lesbische moeders regelt erdoor gesukkeld. Voor sommige politici was het een gedroomde kans om zich te profileren als LHBT-vriendelijk. Mooi meegenomen voor die politici zo vlak voor de verkiezingen, maar daarvoor dient een holebi- en transgenderbeweging niet. Bovendien heeft de neiging om de wetswijziging nog voor de verkiezingen door het parlement te jagen het perverse effect dat er een nieuwe discriminatie ontstaat: voor mannenkoppels blijft de discriminatie immers bestaan. Echt mooi werk is dat niet.
Waar zit al dat schoon volk?
Bovendien mobiliseert Çavaria niet echt: de petitie rond het meemoederschap werd in Brussel afgegeven door een handvol mensen, waarvan nog een flink gedeelte betaalde krachten van Çavaria. Çavaria pakt graag uit met de honderd aangesloten werkgroepen en haar netwerk van roze huizen maar als er moet gemobiliseerd worden laat men al die mensen gewoon thuis. Politici zien nooit graag veel volk aan hun deur, dat maakt hen zenuwachtig. Ze praten veel liever met een selecte delegatie van ‘verantwoordelijken‘ met wie ze tot in den treure kunnen palaberen en de zaken op de lange baan schuiven. Een beetje democratie kan voor hen, maar liefst niet teveel. Nochtans is democratie – het mobiliseren van de achterban – de enige manier om druk te zetten. Terwijl de petitie op een recordtijd meer dan 2.000 handtekeningen haalde en de acties op Facebook heel wat likes kregen werden de mensen die hun enthousiasme toonden helemaal niet gemobiliseerd. Ze krijgen de boodschap dat Çavaria het wel voor hen zal doen. Dat gaat in tegen de elementaire logica van elke emancipatiebeweging. Dat het anders kan werd onlangs nog aangetoond door Why Me en andere organisaties die rond asiel werken. Ze brachten 60 mensen op de been rond een thema dat véél minder populair is dan het meemoederschap, met een inhoudelijk sterke boodschap.
Afwachten, Afwachten, Afwachten
De strenge maar rechtvaardige reactie van Çavaria op het beleid komt er dus veel te laat. Het ijzer wordt gesmeed terwijl het heet is, niet als het is afgekoeld tot een staalhard beleid. “Er is eindelijk een plan om homofoob en transfoob geweld aan te pakken, maar er moest wel eerst een moord gebeuren om schot in de zaak te krijgen.” schrijft Jeroen Borghs. Ook hier is het goed in eigen hart te kijken. Voor Çavaria moet er blijkbaar nog een moord gebeuren voor men het Federaal Plan tegen Homo- en Transfoob geweld (ook wel het plan Milquet genoemd) als strijdpunt gaat behandelen. de vijf prioritaire eisen van Çavaria mogen dan stuk voor stuk legitiem en dringend zijn, als men het plan Milquet niet opneemt in het volgende regeerakkoord staan we opnieuw meer dan twee jaar achteruit.
Dat er sedert de publicatie van het plan in januari 2013 nauwelijks iets mee gebeurd is ligt niet enkel aan de regering. “We wachten af” was steevast de boodschap, zoals de duivenmelkers bij slecht weer. Nu de regering verwijten dat ze zich als een diesel hebben gedragen zonder daar voor de eigen organisatie conclusies uit te trekken is al te gemakkelijk. Misschien moeten ze bij Çavaria zelf de olie maar eens verversen.
De ene minderheid is de andere niet
“Holebi- en transgenderrechten zijn blijkbaar nog niet mainstream genoeg en belanden vooral op het bord van ministers van Gelijke Kansen” klaagt Jeroen. Laten we ons geen illusies maken: ook vakbondsrechten zijn niet mainstream, evenmin als de rechten van andere minderheden. Dat heeft met veel méér te maken dan de positie van holebi’s en transgenders. Deze regering was vooral bezig met een beleid dat die andere minderheid – de superrijken en miljonairs – ten goede kwam. Ongeveer drievierde van de overheidsinkomsten wordt gespijsd door de loontrekkenden. Slechts 6 procent van de inkomsten komt van de vennootschapsbelastingen en dat is een historisch diepterecord. Deze regering bracht daar fundamenteel geen enkele wijziging in. Terwijl de verarming van een groot deel van de bevolking toeneemt, neemt ook de verrijking van de grootste fortuinen toe. De ongelijkheid groeit. Vorig jaar kwamen er 5.700 miljonairs bij in ons land, 8% meer dan het jaar ervoor en dat terwijl de economie kromp met 0,3%.
Maak holebirechten mainstream
Je maakt je eisen mainstream door actie te voeren en dat betekent twee zaken: zoveel mogelijk mensen mobiliseren en dat doen rond concrete punten. En daarvoor hoeven we zelfs niet te wachten tot na de verkiezingen. Kijk om je heen: alle organisaties van het middenveld voeren regelmatig actie en mobiliseren hun mensen, ook in verkiezingstijd. De grote vakbonden mobiliseerden hun leden om massaal op straat te komen tegen wat ze het asociale beleid van Europa noemen. Om de willekeur van de GAS-boetes aan te tonen, roept de Vlaamse Jeugdraad jongeren op om de GAS-wet te overtreden en er een foto van op sociale media te zetten.
Naar het station met onze eisen
Elk jaar organiseren een aantal afdelingen van Çavaria een actie aan de stations tijdens de Pride Week. Meestal blijven die beperkt tot het uitdelen van de regenboogkleuren in allerlei vormen en maten. Dat kan beter. Geef de stationsacties van dit jaar inhoud. Voer actie rond de vier eisen die door Çavaria worden naar voor geschoven in de verkiezingscampagne.
– Onderwijs met oog voor holebi’s en transgenders
– Een suïcidepreventiebeleid op maat van holebi’s en transgenders
– Werk maken van de strijd tegen homofoob en transfoob geweld
– Rechtspositie van transgenders verbeteren
– Werk maken van de strijd tegen hiv
Holebiplus 