Omar Nahas heeft een toneelstuk geschreven: ‘Minaretten van Damascus’. Het gaat niet over politiek, maar over menselijk lijden, zo zegt hij zelf. Ik stelde hem vier vragen.
Je bent zelf afkomstig uit Syrië. Is dat de voornaamste reden waarom je het stuk hebt geschreven?
Natuurlijk voel ik me emotioneel betrokken bij het land waar ik geboren en opgegroeid ben. Ik merkte dat er veel gesproken wordt over Syrië vanuit politieke standpunten. Ik schreef over het leed van de mens, over oorlogstrauma’s en het verwerken ervan. Dit is een universele thema. De spelers van wie mensen uit Irak, Iran en Syrië herkennen dit leed. Het personage van de Vlaamse oma Paula die de Tweede Wereldoorlog meegemaakt heeft, accentueert de universaliteit van het leed.
De problemen in Syrië slepen al lang aan. Hoe bekijk jij het conflict en zie je oplossingen?
In Syrië heeft de tolerantie eeuwenlang hoogtij gevierd. Zelfs onderdrukking wordt getolereerd omwille van het behouden van de vrede. Deze tolerantie wordt uitgeput en bereikte haar grens. De mensen streden voor hun rechten maar het liep uit de hand en er wordt geweld gebruikt. Het gebruik van geweld was gedoemd om te escaleren in een land vol tegenstrijdigheden en onverwerkte oud zeer van de onderdrukking. Geweld is geen oplossing en geen middel tot oplossing. Syrië heeft een integrale oplossing nodig, niet alleen in politieke zin, maar ook in verzoening en mentaliteit aanpassing op lange termijn. Er is wel iets mis met het tolereren van onderdrukking, dat moet veranderd worden. In mijn toneelstuk schrijf ik over de ‘Kom Tegen Schrik’ waarvan 17 miljoen Syriërs een slok zouden moeten nemen. Ik Symboliseer hierbij de verwerking van trauma’s en de verzoening die moet gebeuren, anders wordt het even rustig en steekt het conflict later opnieuw de kop op.
Je bent een van de eerste ‘allochtonen’ die over homoseksualiteit schreef en ik zag je ook aan het werk tijdens de presentatie van Recht op Liefde. Hoe bekijk jij dat momenteel?
Ik zie evolutie hierin. Bij veel allochtonen is homoseksualiteit geen reden meer om zelfdoding te plegen. Dat was wel zo het geval in de jaren negentig. In sommige gevallen is het ook geen reden voor uitsluiting. Maar evoluties moeten gekoesterd en gevoed worden.
Kan je deze quote wat nader toelichten: “Oorlog is oorlog. Het is een monster in de ogen van slachtoffers waar dan ook op de wereld”
In welke oorlog dan ook, zijn alle betrokkenen verliezers. Er bestaat geen goedaardige oorlog. In het toneelstuk ervaart Hoshang het trauma van de Syrische oorlog op dezelfde manier zoals hoe oma Paula haar trauma van de Tweede Wereldoorlog beschrijft. Ook de parallellen die het hele verhaal vertoont met ‘De Verwondering‘ van Hugo Claus laat dat zien. Op menselijke vlak is een oorlogstrauma van slachtoffers dezelfde ongeacht waar en door wie wordt gevochten.
Voorstellingen: Zondagen 23 februari, 9 en 23 maart.15 uur. Atlas, Carnotstraat 110, 2060 Antwerpen. Voorverkoop 5 euro, Kassa 6 euro.
Holebiplus 