De nacht van vrijdag op zaterdag is er opnieuw een geval geweest van homofoob geweld in Gent in de omgeving van het bekende homocafé Barrazza. Het zoveelste. Wat doet de overheid?
Dennis De Roover schrijft in een eerste reactie op de website van Zizo: “In de berichtgeving over homofoob geweld in de media wordt er vaak gesproken over een toename van het homofoob geweld op basis van de gestegen meldingen van incidenten. Dat is echter een conclusie die je niet kunt maken. Wel is er de afgelopen jaren actief campagne gevoerd om homofoob geweld te melden en die inspanning leiden kennelijk tot een grote bereidheid om geweld te melden, wat een zeer goede zaak is. De werkelijkheid is dat niemand weet of met zekerheid kan zeggen of homofobe agressie toeneemt. Hoe je het ook draait of keert, ieder incident is er een te veel.” Geen woord over het plan Milquet. Ook Michiel Vanackere is in zijn reactie op het VTM-nieuws helemaal vergeten dat Milquet en Di Rupo hem beloftes hebben gedaan in 2012. Het lijkt wel alsof men zich erbij heeft neergelegd dat homo’s in mekaar geramd worden.
Angst en onbegrip
Er is niet alleen de grotere bereidheid om het geweld te melden, er is ook de angst. Ik las op Facebook volgende commentaar van een 17-jarige jonge homo: “Het feit is dat als er homoseksuelen of transgenders of lesbische of bi’s worden aangevallen ze de daders een fixe boete moeten geven. Maar wat gebeurt er nu eenmaal? NIETS. van alle parlementsleden die zeggen dat ze de wet van ”gaybashing” gaan aanpassen en hun boetes gaan geven is dit geheel gewoon zever in pakskes. Van alle mensen die hier in Aalst, Gent, Antwerpen of waar dan ook te maken hebben met gaybashing heb ik nog geen een gehoord dat die een schadevergoeding hebben gekregen. Of de gaybashers dat die een boete krijgen. Gaybashing zal nooit stoppen. het zal nog verergeren met de jaren. Het komt zelfs tot op het punt dat ge gewoon ’s avonds niet eens meer deftig als u eigen u zelf naar buiten kunt komen zonder aangevallen te worden. Ik ben 17 en zou normaal elk weekend kunnen of moeten uitgaan maar ik ga gewoon NIET of zeg maar NIET meer doordat ze meer en meer mensen aanvallen.”
Het pleidooi om homofoob geweld aan te geven kennen we intussen al. Het lijkt meer en meer een drogreden te worden (“We hebben onvoldoende cijfers waarop we een beleid kunnen baseren”) om niets te doen. Mensen begrijpen niet waarom er niet gewerkt wordt aan een beleid dat homofobie uit de wereld helpt. Ik begrijp dat trouwens ook niet.
Er moest eerst een moord gebeuren…
In mei 2012 werden de grote tenoren van de LHBT-beweging ontvangen (foto) door de regering. Toen heette het nog dat dat er zes maanden later een plan tegen homo- en transfobie op tafel zou liggen: het plan Milquet. Die bijeenkomst kwam er niet zo maar: ze viel tussen de dag van de moord op Ihsane Jarfi en de pride. Di Rupo moest wel iets doen: hij wou kusjes krijgen op de pride, geen verwensingen. Het duurde iets langer. Eind januari 2013 werd het plan voorgesteld, na een consultatie van het middenveld.
De woordvoerders van çavaria en Wel Jong Niet Hetero reageerden opgelucht in mei 2012. Zizo meldt: “We hebben de indruk dat hier vandaag een belangrijk startschot is gegeven”, vertellen beide woordvoerders na afloop van de vergadering, “en we hopen nu dat alle betrokkenen blijven lopen tot we aan de finish zijn.” Het leek de excellenties wel menens, want Joëlle Milquet vroeg om volgende maand al opnieuw samen te zitten om de vorderingen te bespreken. “En dat moet ook”, zegt Yves, “want die zes maanden zullen snel voorbij zijn.” “We tellen al af”, vult Michiel aan.
We zijn nog altijd aan het aftellen…
Intussen is er nog niet echt veel gebeurd. Eind november werd de bestaande discriminatiewet uitgebreid naar genderidentiteit en genderexpressie. Op Vlaams niveau kwam Pascal Smet met enkele maatregelen, waaronder een actieplan tegen homofobie in de sport en een lesmap voor het lager onderwijs. Van een systematische uitwerking van het plan Milquet is echter nog geen sprake.
Dat ligt niet alleen aan de regeringen van dit land. De holebi- en transgenderbeweging mist leiderschap en kordaatheid. Men doet zo maar wat. Althans, dat komt zo over. Het is best fijn om te lezen dat Jeroen Borghs een sportjournalist zijn vet geeft, en het machogedrag van Michiel Vanackere, die plompweg zegt dat hij liegt tegen het Rode Kruis over zijn homoseksuele geaardheid en willens nillens toch bloed geeft levert hem op Facebook heel wat likes op. Maar daarmee zet je geen structurele stappen vooruit. Meer nog: je zet er de beleidsmakers mee uit de wind. Ik wil in 2014 wel eens iets anders zien.
Gedaan met aftellen. Actie!
Drie voorstellen om het te doen vooruitgaan
1. De koepelorganisaties (çavaria, Arc-en-Ciel, Rainbowhouse…) zetten de realisatie van het plan Milquet als topprioriteit op hun agenda en maken er een verkiezingsthema van. Ze eisen van alle politieke partijen dat ze de realisatie van het plan Milquet en de implementatie ervan op alle politieke niveaus (van federaal tot gemeentelijk) zullen steunen en/of mee uitwerken. Partijen die dat weigeren hoeven niet op de stem van holebi’s en transgenders te rekenen.
2. Er komt een task force die waakt over het realiseren van punt 1, samengesteld uit vrijwillig(st)ers en verantwoordelijken uit de koepelorganisaties.
3. De task force organiseert in de eerste helpt van 2014 een congres rond het plan Milquet. Dat congres wordt een oefening in participatieve democratie. De taks force stelt een rapport voor waarin alle stappen die reeds zijn genomen worden toegelicht en geanalyseerd. Het plan wordt tegen het licht gehouden en bijgewerkt door mensen uit de basisgroepen. De task force stelt ook een actieplan op om de regering blijvend onder druk te zetten. Gedaan met aftellen. Eisen worden enkel gerealiseerd onder druk. We beschikken niet over brandspuiten met schuim zoals de brandweer, maar we bedenken wel andere actievormen.
Holebiplus 