Ik maakte reeds melding van de aanwezigheid van Pascal De Bel op het vakbondscongres in London naar aanleiding van de World Pride 2012. Hij is secretaris van de Antwerpse afdeling van de BBTK, de bediendenvakbond van het ABVV. Op de BBTK-website vertelt hij over zijn reis naar Londen en droomt hij luidop van een gelijkaardig congres… in België.
Pascal De Bel: “De World Pride kent zijn oorsprong in de jaren zeventig als een protestmars van de gay-community, met als belangrijkste eis gelijke rechten voor de holebi’s onder ons. Dat was toen een tegenreactie van de LGBT-beweging (red: LGTB staat voor Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender) tegen de repressie waaraan ze tot dan toe werden onderworpen. Nieuw was dat dit openlijk én actief gebeurde.”
“De onlusten in de New-Yorkse homowijk Greenwich Village vormden daarbij een kantelmoment. Al sinds de jaren twintig van de vorige eeuw trok die wijk veel homoseksuelen aan, maar zowel de politie als criminele organisaties zagen in hen gemakkelijke doelwitten voor afpersingen en bedreigingen. Toen de politie in 1969 een razzia uitvoerde op het Holebicafé The Stonewall Inn, kookte het potje over. (foto: de rellen tijdens de tweede nacht) Tot verbazing van de politie lieten de aanwezigen zich niet zomaar doen. De agenten werden zelfs tot twee maal toe uit de wijk weggejaagd. Voor de internationale LGBT-beweging was dit een belangrijk moment. De bestorming van de Stonewall Inn wordt sindsdien jaarlijks herdacht. Daaruit ontstonden de jaarlijkse World Pride bijeenkomsten en ook de Holebiparades zoals we die bijvoorbeeld in Brussel kennen.”
Veel mensen kennen enkel de beelden van de kleurrijke en opvallende optochten die de Holebigemeenschap organiseert. De meer politieke beweging die er achter schuilt is minder zichtbaar.
Pascal: “Deels klopt het feestelijke beeld wel, maar sinds jaren worden de Pride’s in London vooraf gegaan door een Conferentie. Er wordt niet alleen gevierd maar ook op inhoudelijk vlak gewerkt. En er is nog veel werk: in Londen heb ik pakkende getuigenissen gehoord van holebi-activisten uit verschillende landen zoals India, Kenia, Zuid-Afrika… Het recht op homoliefde en een openlijk homoseksueel leven is absoluut nog geen vanzelfsprekendheid in grote delen van de wereld. Integendeel: het is vaak zelfs levensgevaarlijk!”
Niet toevallig dat het thema van de conferentie dit jaar het ‘decriminaliseren’ van homoseksualiteit was.
Pascal: “Geen uit de lucht gegrepen thema, maar voor velen nog een broodnodige strijd. In totaal 78 landen hanteren nog een wettelijk verbod op homoseksualiteit, in 7 landen staat er de doodstraf op. In Pakistan, Bangladesh en Iran verplichten ze homo’s om chirurgische ingrepen te ondergaan zodat ze geen verhouding met andere mannen kunnen hebben. Nochtans vragen de LGBT-deelnemers van het congres geen bijzondere rechten, maar wel de bescherming, aanvaarding en erkenning van hun seksuele geaardheid. Er is ook positief nieuws. In 10 landen kan je als homokoppel trouwen, in 12 landen heb je recht op adoptie. Nog in het Engeland van 1967 was homoseksualiteit onder het zogenaamde Section 28 strafbaar. En nu heeft er de World Pride plaats. Dat geeft moed aan de deelnemers uit andere landen!”
Toch is er ook in Europa toch nog werk aan de winkel…
Pascal: “Zeker. Het blijft van belang om de attitude, inzichten en de verdraagzaamheid van de mensen te verbeteren. Ook bij ons leeft homo-, bi- en transfobie nog steeds in bepaalde kringen. In Oost-Europa ligt het moeilijker. In bepaalde landen wordt homoseksualiteit behandeld als een misdrijf, zelfs er openlijk over praten kan bestraft worden. Hulporganisaties die actief zijn op vlak van HIV-informatie lopen daardoor mee gevaar en kunnen voor dergelijke activiteiten gestraft worden. Tijdens de laatste Europese voetbalkampioenschappen werd dit eens te meer duidelijk. LGBT-rechten gaan niet alleen over individuele rechten maar ook over maatschappelijk verandering, vooruitgang en verbetering.”
Je trok naar World Pride als ABVV’er. Wat doet een vakbond op de World Pride?
Pascal: “De thema’s op de World Pride zijn uiteindelijk politiek van aard. Bovendien is de TUC (red: Trade Union Congress, de grootste vakbondskoepel in het Verenigd Koninkrijk) een van de belangrijkste sponsors van het evenement. De TUC steunt deze beweging zowel politiek als financieel en is al sinds de jaren 80 met succes actief bezig met de verdediging van de rechten van de Britse holebi’s. De TUC riep alle leden op om deel te nemen aan de World Pride en de conferentie. Binnen de Britse vakbond bestaat er ook een actieve holebiwerking, met een jaarlijks congres. Dit jaar viel dat samen met de World Pride. En uiteindelijk zijn holebi’s werknemers als alle andere. Ze dragen mee de gevolgen van de crisis – en in Engeland de gevolgen van de strenge besparingen van de regering Cameron. Bovendien zijn ze uiteraard kwetsbaar voor discriminatie op de werkvloer.”
Hoe zit dat voor het ABVV?
Pascal: “In België staan we qua wetgeving vrij ver. De Europese richtlijnen rond antidiscriminatie zijn in ons land al langer omgezet in de nodige wetgeving. Ook via de non-discriminatie clausule, die normaal in het arbeidsreglement opgenomen moet zijn, kan menig syndicalist LGBT-rechten op de werkvloer verdedigen. Het ABVV heeft dit steeds – zonder veel ophef – ten volle gesteund. Als vakbond zouden we onze militanten misschien wel wat meer mogen wijzen op het belang van deze clausule… het is het middel bij uitstek om te strijden tegen alle vormen van discriminatie op de werkvloer. In 2013 ligt er trouwens een grote kans voor het grijpen: de World Outgames (een wereldwijd sportief en cultureel evenement georganiseerd door de Holebi-gemeenschap) hebben dat jaar plaats in Antwerpen. Dat lijkt me hét moment om als vakbond bijvoorbeeld zelf een tweedaags congres te organiseren rond het thema! Niet alleen om onze delegees rond het onderwerp te sensibiliseren, maar ook om aan holebi’s duidelijk te maken dat ze 100% welkom zijn in onze organisatie. En dat we met hun rechten bezig zijn.”
Hopelijk toch ook wat genoten van de World Pride?
Pascal: “Na twee dagen congres mocht dat wel! Ik heb dan ook deelgenomen aan de stoet, waar ondanks wat regen veel volk was. Kleurrijk en een beetje carnavalesk kon men de optocht wel noemen. Het blijft nog altijd een beetje een feest-parade. Zelf liep ik mee in het stuk dat voor de vakbondsmensen voorbehouden was.
Ik heb mijn best gedaan om mijn rode vlag te laten opvallen tussen al het roze! Al heb ik natuurlijk ook genoten van al het fraais om me heen…”
Bron: BBTK
Lees ook: Van machinist tot kamermeisje, over holebi’s op de werkvloer
Zelf actief in de vakbond en holebi of transgender? Meld je aan mij LGBT&Vakbond!
Holebiplus 