Ik stond er zelf van te kijken: maandag plaatste ik op deze blog een artikel over het optreden van Beenie Man op Couleur Café. Ik was niet de enige. Het protest groeide zienderogen. Dinsdag meldde Studio Brussel dat het optreden niet doorgaat. De dag voordien had Parkpop in Den Haag hetzelfde gedaan.
Het is altijd mooi als iemand anders bevestigt dat actie voeren loont. Dat doet Irene Rossi van Couleur Café in De Standaard: “Couleur Café, maar ook de pers, openbare sponsors, privésponsors en het publiek werden bestookt met dezelfde e-mail en er kwam een Facebook-groep tegen Beenie Man. We werden gisteren overstelpt met e-mails en telefoontjes van privépersonen, verenigingen, partners, sponsors en overheden. De gevolgen begonnen onoverzichtelijk te worden.” Bruno De Lille hoefde enkel de bal in de goal te trappen. Hij dreigde met het schrappen van de 55.000 euro subsidies voor het festival. Waarvoor dank. Behalve hij, Zoé Genot van Ecolo en Jan Roegiers zwegen de poltici. Wie zat er nog zoal in het complot? Uiteraard onze vrienden van WISH, maar ook het Brusselse Regenbooghuis, de organisatoren van de Pride en Wel Jong Niet Hetero. En het onheil kwam voorwaar ook uit Wallonië! In minder dan vier dagen groeide de facebookgroep ‘Plus jamais/Nooit meer homofobe zanger/chanteur @ Couleur Café’ naar 1600 leden. “Een legitieme manier om de verontwaardiging over de aanwezigheid van Beenie Man op de 21ste editie van Couleur Cafe openlijk te delen.” zegt Jan Beddeleem van WISH. Hij besloot zondag de kat de bel aan te binden aan Vlaamse kant: “WISH vzw situeert zich in de hoek van de mensenrechtenorganisaties met een zeer specifiek doel. De focus ligt op rechten van homo’s in landen waar homoseksualiteit strafbaar is en waar homofobie door de staat wordt aangemoedigd.” De actie kreeg meteen de steun van Bisi Alimi, de activist uit Nigeria die op de Brusselse Pride was: “Ik zei Jan dat het een schande is om zoiets (het op de affiche zetten van Beenie Man, nvdr) ook maar te overwegen in een land als België. Die kerel voelt nu de hitte van de ‘Gay Power’. Hij mag dan een held zijn in Jamaica, zijn drijfveren zullen nergens anders toegelaten worden.” 
Trouwens… hoe leg je uit aan een Afrikaanse lesbo of homo dat België toch zo’n fijn land is waar homofobie niet kan als je iemand als Beenie Man een podium geeft in Brussel?
Een goed gesprek
Couleur Café verwijt de actievoerders dat ze niet eerst op een gesprek hebben aangestuurd. Blijkbaar zat dat er niet echt in wat CC betreft: Jan Beddeleem: “De boodschap zoals we die hebben gepubliceerd was eerder telefonisch en per brief aan de organisatoren kenbaar gemaakt. Zij hebben de discussie over de toegankelijkheid en tolerantie van Couleur Cafe voor iedereen, (ook voor holebi’s) afgeleid naar ‘We hebben een handtekening van Beenie Man.’ Couleur Café weet alles wat ze willen weten over Beenie man, maar geeft er blijk van niet te beseffen dat de leden van bv. WJNH ook deel uitmaken van het trouwe festivalpubliek.” Amnesty International, niet bepaald een exclusieve holebi-organisatie, veeleer een gereputeerde mensenrechtenorganisatie met kennis van zaken, stuurde een brief op 14 juni, het antwoord was teleurstellend. Jan Beddeleem: “In dialoog treden over de terechte vraag om een concert te annuleren was voor Couleur Café duidelijk onmogelijk. De enige weg die voor ons open lag was om op een correcte manier het brede festivalpubliek, de subsidiërende overheid en de sponsors in te lichten over de reputatie van Beenie Man.”
De Handtekening
CC zwaait ook met een document waarop Beenie Man zou verklaren op het festival geen homofobe teksten te zingen. Jan Beddeleem is niet onder de indruk: “Hier hebben we rechten en een maatschappelijk klimaat waarin we zijn homofobie kunnen aanklagen. Dus die handtekening doet er niet eens toe. Wat er wel toe doet is dat Beenie Man (en dat mag je voor mijn part’ laf’ noemen) zijn homofobe teksten alleen daar zingt waar hij geen risico’s loopt omdat homo’s er nog geen rechten hebben verworven. Te weinig ballen? Of had Couleur Café te weinig ballen om het been stijf te houden of gewoon te weinig harde argumenten om de reputatie van Beenie Man met hun project te kunnen verzoenen?” Frank Schoenmakers valt Jan bij in een commentaar onder het artikel van Irene Rossi van Couleur Café in De Standaard: “Schijnheilig. Couleur Café schrapt eerst zelf het optreden. Niet uit inhoudelijke overtuiging, maar uit vrees voor het festival (lees: het geld in het laatje). Vervolgens komen ze in krant jammeren dat ze niet anders konden. Ze leggen de schuld bij de homolobby. Maar wat hebben wij anders gedaan dan onze mening uiten? Dat is ons goed recht! Als Couleur Café zo overtuigd was van hun programmering, hadden ze hun rug maar recht moeten houden. Wie weet hadden ze gelijk en was het goed voor het maatschappelijk debat, ik schrik daar niet voor terug. Maar kom nu niet de geslagen hond uithangen, beste organisatoren. Jullie besloten zelf het risico te nemen en Beenie Man te programmeren. Jullie besloten ook zelf om op je schreden terug te keren. Toon een beetje ruggengraat!”
Komt het ooit nog goed tussen CC en de holebi’s? Ik hoop van wel. Jan Beddeleem vindt dat ze voor een keuze staan: “Vraag is welk soort festival Coleur Cafe in de toekomst wil worden. Puur commercieel of maatschappelijk relevant.” Goeie vraag.
Daar zijn de pedofielen weer
In een interview zou Beenie Man verklaard hebben dat hij het niet tegen holebi’s heeft, maar tegen de rijke sekstoeristen die naar Jamaica komen en jongetjes misbruiken. Sekstoerisme is een plaag die best mag worden aangeklaagd. Maar het door mekaar haspelen van pedo- en homoseks door homofoben is een truukje van de foor dat we intussen wel doorhebben. We hebben het onlangs nog zien opvoeren door het Vaticaan en door Madame Colen. Bovendien verklaart dat volgende kreet van Beenie Man niet: “Hang chi chi gal wid a long piece of rope” = “Knoop lesbiënnes op met een lang stuk touw.” Of hebben de lesbo’s zich intussen massaal op het sektoerisme gestort? Ik durf het te betwijfelen.
Homofobie op Jamaica
De website Reggae.be, die onze actie niet echt sympathiek vindt en zich afvraagt waarom reggae steevast negatief in het nieuws komt geeft in een persbericht aan hoe diep de homofobie in de hoofden van de Jamaicanen zit: “Homohaat is in het godsvruchtige Jamaica heel normaal. Niet alleen de orthodoxe rasta’s en dancehallsterren beschouwen homofilie als een ‘tegennatuurlijke’ geaardheid. Wie op heterdaad betrapt wordt, riskeert zelfs tien jaar gevangenisstraf. Actievoerders worden op straat in elkaar geslagen en vermoord. Nog maar suggereren dat iemand wel eens homofiel zou kunnen zijn, is zowat de ergst denkbare belediging, zeker in het grofgebekte wereldje van de dancehall, de moderne variant van de reggae. Zelfs eerste minister Patterson moest zich enkele jaren geleden publiekelijk ‘verdedigen’ tegen de insinuatie dat hij een batty boy was. Jamaica verschilt in dat opzicht niet zoveel van de Amerikaanse bible belt en de door evangelische predikanten geïndoctrineerde Afrikaanse landen. Met de bijbel in de hand wordt homofilie een doodzonde genoemd die uitsluiting en bestraffing perfect rechtvaardigt.” Interessant is dat ze bevestigen wat de actievoerders zeggen: de homofobie van de artiesten daar is echt niet om te lachen.
Kill the Activist!
Het blijft verbazingwekkend hoeveel drek activisten op hun kop krijgen. Ook nu weer. Op De Wereld Morgen kregen we zelfs het verwijt aan ‘Humanitair Imperialisme’ te doen. Hallo? Op dezelfde site: “Vele mensen uit de reggaebeweging gewagen van een ‘racistische’ daad en ik vermoed dat er acties zullen volgen.” De actie van WISH werd daar ook “tedentieus en hypocriet” genoemd. Gelukkig kwam daar commentaar op: “Dat het hier om racisme zou gaan, vind ik van de pot gerukt. Ik denk niet dat de huidskleur of afkomst van Beenie Man bepalend is geweest in het protest. Hoewel er racistische holebi’s bestaan. So What? Omdat je van die idioten hebt is dergelijk protest onterecht?”. En wat vindt U van deze: “Volgende keer als beweging eerst in eigen boezem kijken alvorens een Jamaïcaanse zanger te viseren en er Oeganda bij te sleuren?” En nog eentje om het af te leren: “Als die pipo’s die dat bereikt hebben de volledige vertegenwoordiging zijn van de holebi-beweging (wat ongetwijfeld niet is, wat een leuke discussie rond legitimiteit) dan daalt mijn respect voor de holebi-gemeenschap met schreden, kom zeg…”
Op Facebook was het niet anders. We zouden enkel uit zijn op goedkope media-aandacht, Beenie Man zou profiteren van de heisa (een stijging van zijn CD-verkoop werd gemeld!) en net zoals onze acties tegen het Vlaams Belang en Léonard wordt de actie contraproductief geklasseerd. Doodzwijgen was de boodschap. Wat bij Iris De Caluwé van WJNH de reactie ontlokte: “Ja, tegenwoordig moet er nogal veel doodgezwegen worden… NOT dus!”
Een speciale vermelding gaat naar Vlaams Belanger Werner Broux die ook even zijn licht laat schijnen op de website van De Standaard: “Het wordt voor onze progressieve vrienden alsmaar moeilijker om te kiezen tussen de multikul-kerk of de homo-kerk, nietwaar? Ze zijn er altijd van uitgegaan dat onze gekleurde medemensen ook zonder uitzondering progressief zouden zijn, maar dat was dus een al te simpele redenering. Ten tijde van de anti VB concerten stonden alle artiesten in koor te roepen dat zij recht hadden op een eigen mening, maar blijkbaar geldt dat ook weer louter in één richting.” Waarop een andere lezer schrijft: “Bah, wat een haatdragende reactie. Ze illustreert vooral dat bij onze vrienden van het VB niet alleen het racisme, maar ook de homofobie welig tiert.” Om maar even aan te stippen: ook hier zitten nog homofoben, je hoeft er niet voor naar Jamaica of Afrika. Lees de reacties van sommige ‘katholieken’ op de Antwerp Pride er maar eens op na.
Homonationalisme
Ik ben een fervent verdediger van de ideeën zoals ze in het interview met sociologe Sarah Bracke worden uitgelegd. Ze heeft het over de breuklijn tussen ‘het verlichte Westen’, waar de emancipatiestrijd van vrouwen en holebi’s al zou gestreden zijn en aan de andere kant de Arabische en islamitische wereld, en bij uitbreiding ook de migrantengemeenschappen die in België leven. 
Die worden gezien als ‘achterop lopend’ op die emancipatiestrijd. Vrouwen- en holebirechten worden tot deel gemaakt van een oorlogsverhaal en gebruikt om aan regio’s zoals het Midden-Oosten, en aan etnische minderheden hier, zaken op te leggen. Ze waarschuwt voor het gevaar dat de holebi/transgenderbeweging zich hierin laat meeslepen. In de discussie op De Wereld Morgen wordt dit verhaal echter verward met een ander verhaal, dat van de holebi/transgenderemancipatiestrijd zoals we die hier de voorbije 50 jaar hebben gevoerd. Het is juist dat we van hieruit onze manier van actie voeren niet kunnen en niet mogen opleggen aan anderen. We gedragen ons best niet als missionarissen die de arme negerkes gaan helpen. We hebben in het verleden gezien dat dit nefast is. Maar het is even juist dat landen waar die strijd al voor een deel gevoerd is een enorme steun kunnen betekenen voor de landen in het Zuiden. België is zo’n land. De actie tegen Beenie Man is een voorbeeld van een correcte en solidaire ondersteuning van de strijd die in Afrika en Jamaica wordt gevoerd. Acties zoals deze en het delen van expertise vanuit wederzijds respect is het beste tegengif voor racisme en nationalisme.
Holebiplus 