Homo’s en voetbal, dat is zoiets als water en vuur: die gaan niet samen, althans niet bij een groot deel van de publieke opinie en de profwereld. Voorbeelden zijn legio : pesterijen, spreekkoren, uitsluiting, angst om samen te douchen, weigeren aan homofobiecampagnes mee te werken,… iedereen weet verdomd goed waarover het gaat.
Wij, de Pink Devils, weten het ook. We hebben het zelfs al, in beperkte mate weliswaar, aan den lijve ondervonden (figuurlijk dan toch, het zou er nog aan mogen mankeren…). Maar we willen er rotsvast iets aan doen. Hoe eraan beginnen, da’s meestal de moeilijkste stap. Moeten we elke eersteklassevoetballer die al eens een homo-onvriendelijke uitspraak heeft gedaan, een stamp onder zijn kl**** geven? Moeten we de moraalridder gaan uithangen, en elke lokale voetbalclub haar spelers aan een kruisverhoor onderwerpen? Neen, zo moet het niet. We moeten het constructief aanpakken.
En nu ga ik enkele maanden terug in de tijd. Een ‘oudgediende’ van onze ploeg (oud is niet het goede woord, eerder een verstandige mede-stichter die ons de juiste hints gaf) raadde ons aan het een beetje hoger te proberen. Zo hoog mogelijk in feite. Je wist al snel wat hij bedoelde. Onder het motto ‘Waar een wil is, is een weg’ en ‘Alle wegen leiden naar de Houba de Strooperlaan’, was een gesprek met de Koninklijke Belgische Voetbalbond eigenlijk verrassend snel geregeld, wat we als een positief signaal zagen.
Zoals Racisme
Sommige spelers waren wel verrast. “Is dat écht waar, mogen we naar de Bond?” Het ging van ‘verrassend’ naar ‘een unieke kans’. Nu, er naartoe gaan is één, iets concreets te vertellen hebben is nog iets anders. Wat mogen we in feite verwachten van zo’n gesprek? We staken even de koppen bij mekaar en wisselden van gedachte. Het voornaamste is om als volwassen mensen te praten over de problematiek waarvan sprake in de openingsparagraaf. Pas als het probleem wordt aangekaart en erkend, kunnen er oplossingen gezocht worden. Daar gaat het hem uiteindelijk over. Daarover waren we het unaniem eens. Het is zoals racisme, dat 20-30 jaar geleden ook diep ingebakken zat in het voetbal, maar door gerichte acties heel positief geëvolueerd is. Het is die weg die homodiscriminatie ook zal moeten afleggen om voorgoed te verdwijnen uit de voetbal- en sportwereld.
Luisterend oor
Genoeg theorie, nu de praktijk. Op een druilerige maandagnamiddag, zaten 5 spelers aan tafel bij Bondsvoorzitter Francois De Keersmaecker. Sommigen onder ons, namen een dag verlof of stopten gewoon wat vroeger met werken (“Sorry baas, maar er zijn nu éénmaal af en toe belangrijker dingen in ’t leven”). We waren goed op tijd, al was het Bilal, nota bene onze Brusselse speler, die even verstringeld zat in de metro. Francois De Keersmaecker bleek een zeer vriendelijk man, met wie we vrij snel op dezelfde golflengte zaten. Hij had een luisterend oor naar de problematiek die we aanhaalden, en toonde zijn wil om op een constructieve manier tot oplossingen en actiepunten te komen. Dat apprecieerden we enorm. Voor we het goed en wel beseften, zaten we al een uur te praten. Als slot mocht een foto niet ontbreken. Koen had er gelukkig aan gedacht zijn fototoestel mee te nemen. En dan was het tijd om door te gaan. We praatten nog even onder ons vijven na, en zaten al meteen vol ideeën. We spraken af om hier geen gras over te laten groeien, en kortelings terug samen te komen.
Concreet zullen wij onze ideeën en actiepunten op papier zetten, wat als basis zal dienen voor verdere samenwerking. Meer kunnen we op dit moment ook niet verklappen. Maar dat het balletje is beginnen rollen, daar zijn we al rotsvast van overtuigd. En dat was tenslotte toch onze doelstelling, niet?
Letterlijk overgenomen van de Pink Devils
Holebiplus 