Het is me nogal een schavuit, die Lieven Vandenhaute. In het radioprogramma Nieuwe Feiten (elke weekdag op radio 1 van 19u tot 20u) vergeleek hij het confederalisme met… biseksualiteit.
Hij vroeg aan politicoloog Dave Sinardet of confederalisme iets van voorbijgaande aard is. Sinardet bevestigde dat het altijd een tussenstap is geweest in de geschiedenis.
Daarop repliceerde Vandenhaute “Het is een beetje zoals biseksualiteit, het is maar voor even, of toch meestal.” Sinardet antwoordde dat hij dacht dat de meeste biseksuelen daarmee niet akkoord zouden gaan, waarop de presentator antwoordde: “Bi now, gay later’ zeggen de Amerikanen, maar goed daar hebben we het vandaag niet over. U mag hierover brieven schrijven, dat is geen enkel probleem.”
Zizo merkt op: “De uitspraken van Vandenhaute kwamen vreemd over, omdat hij bekend staat als een medestander van holebi’s en transgenders. Hij is overigens zelf openlijk homo, net als Sinardet trouwens.” Lieven heeft zich intussen al verontschuldigd voor mogelijk veroorzaakt leed, dus tijd om even dieper op de zaak in te gaan.
Ik vind het opsplitsen van een land met ongeveer evenveel inwoners heeft als New York in ‘federalisme‘ of ‘confederalisme‘ complete waanzin. Maar daarover bestaan al goeie artikels dus laten we het over iets leuks hebben: biseksualiteit.
Seksuele Identiteit
Het gaat hier in wezen niet over de seksuele handelingen die mensen stellen, maar over het label dat ze willen plakken op de levensstijl die daarmee gepaard gaat. Dat noem je meestal: ‘seksuele identiteit’. Belangrijk is dat heel veel mensen niet vrij zijn om de seksuele identiteit te kiezen. In heel wat landen is homoseksualiteit verboden. Als je daar toch de homo-identiteit wil dan kan je dik in de problemen komen. Vele holebi’s en transgenders komen daarom naar hier om asiel te zoeken. Wat je dan merkt is dat ze hun homo-identiteit net zeer expliciet gaat uitdrukken. Dat zie je duidelijk op de jaarlijkse pride: de meeste Afrikanen lopen er letterlijk te koop met hun seksuele identiteit. Niet alleen omdat het hier kan, maar ook omdat ze elke kans aangrijpen om duidelijk te maken dat ze als homo geen kans maken in hun land van herkomst en zo snel mogelijk Belgische papieren willen. Andere Afrikaanse homo’s die in hun land blijven zijn publiekelijk hetero maar doen het toch met andere mannen. Ze leiden (lijden?) een dubbelleven.
Het ware geloof
‘Bi now, gay later’ (een als grap bedoelde aanpassing van de slogan ‘Buy now, pay later‘, nog zo’n Amerikaanse ziekte) zegt Lieven over biseksualiteit. Wat is dat nu met die homo’s die biseksuelen hun identiteit niet gunnen? “Het is maar een fase” luidt het dan. Waarmee bedoeld wordt: wie zich bi noemt doet dat omdat hij/zij het nog niet goed weet, niet goed durft of gewoon te lui is om de stap te zetten naar de ‘echte‘ homo-identiteit. Homo-identiteit wordt dan gepresenteerd als het ware geloof en echte gelovigen twijfelen niet. Homo’s die dat soort kletspraatjes verkopen zijn blijkbaar vergeten dat heel wat homo’s uit de vorige generaties precies hetzelfde te horen kregen van hun (hetero-)omgeving: die gevoelens voor hetzelfde geslacht zullen wel overgaan. Je wordt wel hetero zoals wij allemaal. Het is de minachtende houding van iemand die jouw seksualiteit niet begrijpt of er zelfs bang voor is.
Biseksualiteit past niet in het monogame plaatje
Vergeten we ook niet dat heel wat holebi’s en transgenders een zeer beperkt beeld hebben meegekregen over hoe je vorm geeft aan relaties: alles wat buiten de ‘monogame, duurzame‘ relatie valt wordt vaak bekeken als ranzig, gevaarlijk en provocerend. Hoe kan iemand die als biseksueel door het leven gaat (en van de ene sekse naar de andere springt!) die heilige monogamie ooit bereiken?
Ooit maakte MNM-presentator Tom De Cock zich druk omdat hij als trouwe monogame echtgenoot geen bloed mocht geven. Hij had immers niets te maken met het perverse geteisem dat zich ophoudt in donkere, met losbandige seks gevulde plaatsen waar deftige rolmodellen zoals hij nooit zouden komen. We hebben het homohuwelijk afgedwongen, maar men probeert ons zover te krijgen dat we het verstikkende korset van de monogamie erbij nemen. Ga maar eens na: alle BV-homokoppels die we kennen zijn monogaam, gebruiken geen drugs en eten bij voorkeur ook nog eens vegetarisch. Wat moet er van onze jeugd geworden?
Identiteit is niet onderhandelbaar
We zien hier een onbegrijpelijke drift om te willen onderhandelen over identiteit. Identiteit is in principe niet onderhandelbaar, zolang die binnen de grenzen van mensenrechten en wederzijds respect blijft. Iedereen heeft meer dan één component waarmee hij/zij identiteit invult. Een biseksuele moslima die voor de stad Antwerpen werkt bijvoorbeeld. Als moslima zal ze naar een evenwicht moeten zoeken tussen haar geloof en haar seksuele identiteit. Ze heeft allicht ook moeten opboksen tegen de patriarchale tendensen in haar gemeenschap die haar liever niet buitenshuis zien werken. Bart De Wever en Patrick Janssens hebben voor haar beslist dat ze niet aan het loket mag zitten met een hoofddoek. Dat stuk identiteit, dat in principe niet onderhandelbaar is, wordt onderdrukt. En nu krijgt ze ook Lieven Vandenhaute op haar dak. Haar biseksualiteit zou, net zoals de beleving van haar geloof en haar drang naar emancipatie, maar een fase zijn waar ze wel vanaf komt mits… Mits wat?
Wie kiest, verliest?
Er is ook dat gevaarlijke idee dat als je met iets ‘geboren‘ bent je alle bescherming verdient maar als je ergens voor kiest je er de discriminatie maar moet bijnemen. We lazen vergelijkbare onzin in het hoofddoekendebat: wie homo is kan daar immers niet aan doen? Terwijl het dragen van een hoofddoek een ‘keuze’ is en dus mag gesanctioneerd worden. Het is niet toevallig dat alle homowetenschappers in de VS zich focussen op het ‘bewijzen‘ dat homoseksualiteit geen perverse keuze is, maar aangeboren. Daar bedrijven ze wetenschap à la tête du client, in dit geval de heersende homofobie. De VS is zowat het enige land ter wereld dat zijn homofobie uitvoert. En kunnen we niet meer homofoob uit de hoek komen dan krijgen de biseksuelen wel een veeg uit de pan. Een studie uit 2005 van professor J. Michael Bailey werd in de New York Times aangekondigd onder de kop: “Hetero, homo of leugenaar?”.
Nochtans bleek uit de studie dat “op het vlak van gedrag en identitieit er wel degelijk biseksuele mannen bestaan.” Ik had ooit een discussie met iemand die hier in de asielsector werkt. Hij vond het ongehoord dat ik homoseksualiteit als keuze durfde te omschrijven. Als een homoseksuele asielzoekers zoiets zegt mag hij naar zijn papieren fluiten, stelde hij. Een bittere realiteit.
Waarom kiezen mensen voor de biseksuele identiteit? Omdat ze seksueel opgewonden raken door zowel mannen als vrouwen; of omdat ze in een maatschappij leven waarin homoseksualiteit net iets teveel negatieve reacties uitlokt om mee te kunnen leven en biseksualiteit een soort van compromis is tussen je gevoelens en het aanvaardbare. Of het is inderdaad een fase in je leven. Maar dat kunnen homo- en heteroseksualiteit ook zijn. Facebook heeft gelijk: het is ingewikkeld. En laat dat vooral zo blijven.
Reageren vanuit machtspositie
Waar ik niet tegen kan, is de reacties zoals hierboven. Dat mensen die vanuit de heteronorm denken anderen willen opvoeden tot iets dat niet botst met hun leefwereld kan ik nog begrijpen. Dat mensen met een diploma en de nodige ervaring met het onderdrukkende van die heteronorm dat ook doen is voor mij onbegrijpelijk. Als er al discussie zou zijn, kies dan de kant van de onderdrukten, in dit geval de biseksuelen dus. Het illustreert nog maar eens dat rechten nooit volledig verworven zijn. Je moet weten dat in Vlaanderen de LHBT-beweging in haar embryonale vorm een wereld van homoseksuele mannen was. Pas later hebben de lesbiennes en de biseksuelen hun plaats in die beweging opgeëist en dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Zoals je nu ook nog aan vele leden van çavaria moet uitleggen waarom de transgenders er ook bij horen. Alle minderheden hebben dus een stuk macht moeten veroveren op de witte mannen uit de middenklasse. En dat soort krijg je maar niet afgeleerd dat ze niet de norm van alle dingen zijn. We zijn er trouwens nog niet. Dat merk je zeer goed als je de super diverse samenstelling van de jaarlijkse pride vergelijkt met de bijna volledige witheid van een algemene vergadering van çavaria.
Matrasturberen
Ik moet terugdenken aan De Lieve Lust uit jaren ’90, een radioprogramma op zondagmiddag waarin Lieven Vandenhaute een fenomeen zoals biseksualiteit – maar eigenlijk ongeveer alle aspecten van seksualiteit – binnenstebuiten keerde en bevattelijk uitlegde aan de toenmalige jeugd die naar Studio Brussel luisterde. Lieven liet niet na om het toenmalige zootje ongeregeld van Wel Jong Niet Hetero (de koepel van LHBT-jongerengroepen) volop in zijn programma in te schakelen. Het programma was een ijkpunt voor iedereen die nadacht over seks en de taboes in vraag durfde stellen en zorgde ook voor seksuele vorming voor die generatie holebi’s en transgenders. Het programma schreef zelfs nu en dan seksuele geschiedenis: Weet U wat matrasturberen is? Neen? Dan heeft u allicht die aflevering van De Lieve Lust gemist. We hebben opnieuw zo’n programma nodig. Of het er snel komt? We staan voor de mogelijke machtsovername van een partij waarvan de grote leider nog liever zijn eigen Venetiaanse das opeet dan één woord over seks te zeggen.
Een man die van preutsheid een nieuwe norm aan het maken is en daarop door geen enkele mediamaker op wordt aangesproken. Bart De Wever ontkent de homofobie in zijn eigen partij en schrijft die exclusief toe aan moslims. Dat iemand de homojeugd terug op het verkeerde pad moet brengen merkte ik ook aan de verzuurde opmerking van NVA’er Laurens Himpe aan mijn adres: “Bij sommige verenigingen, zonder één specifiek te viseren of te vernoemen, heb ik de indruk dat je extreemlinks moet zijn om ertoe te mogen behoren. Zij associëren homoseksualiteit ook al te vanzelfsprekend met losbandigheid.” Bereid U dus maar voor op het aan banden leggen van vunzigheden zoals biseksualiteit en buitenechtelijke seks in de ‘brave new flemish world’ van de NVA.
Seks is vloeibaar
Ik wil iedereen die tot het einde van dit artikel geraakt is dit uitstekend filmpje aanraden. Het gaat over een homo die door zijn partner wordt aangespoord om het eens met een meisje te proberen. Tussendoor krijgen we beelden te zien van bonobo’s (de apensoort die het dichtst bij de mens staat, er is dus nog hoop) die het met iedereen doen die op hun weg komt. “Seks is vloeibaar” zegt iemand in het filmpje. Dat vind ik zo mooi. En het is meteen een hele geruststelling voor de hardcore homo’s en lesbo’s onder ons die bang zijn hun maagdelijkheid een tweede keer te verliezen. De jongeman doet het uiteindelijk met een Franse porno-actrice (jawel hoor, die smeerlapperij hadden we hier nog niet vermeld, zie je nu wel!) die zonder blikken of blozen verklaart dat ze zowel met jongens als meisjes seks heeft en zelfs met mensen ‘die geen van beide zijn’. Het is een van de leukste, grappigste, ontroerendste en meest confronterende filmpjes die ik de laatste maanden zag.
Of ik het al met een meisje geprobeerd heb? Bemoei U met uw eigen zaken.
Holebiplus 