Belgian Pride 2013: Comac

De jongeren van Comac (Communist Action, de jongerenorganisatie van de PVDA) waren op de Pride. Met een duidelijk standpunt.

“Homofobie, racisme en seksisme zullen blijven woeden in een kapitalistisch systeem dat gebruik maakt van verschillen als ‘verdeel en heers’ tactiek” was de kern van hun boodschap. Daarmee verwijzen ze naar het politieke discours waarbij we geacht worden tegen homofobie en eventueel ook tegen seksisme te zijn. Over racisme spreken de andere politieke partijen liever niet. Comac en PVDA doen dat wel. Die namiddag organiseerden de PVDA en de artsenpraktijk Geneeskunde voor het Volk ook een solidariteitsfeest met de strijd van het Palestijnse volk. Twee werelden, twee feesten.

Hoe breng je die twee werelden samen? Om te beginnen staan die niet zo ver van elkaar als we soms denken. Zowel holebi’s, transgenders als Belgen van buitenlandse origine hebben te maken met agressie, geweld, uitsluiting op de arbeidsmarkt, pesterijen of achterstelling op school en negatieve beeldvorming in de media. Jonge Marokkanen worden afgeschilderd als relschoppende nietsnutten, homo’s als decadente relnichten waarvoor een deftige liberaal als Lorin Parys ‘plaatsvervangende schaamte‘ ontwikkelt. Comac roept op om de verdeeldheid te breken en samen te werken aan gemeenschappelijke problemen.

Homofoob geweld, racistisch geweld

Twee voorbeelden om de gelijklopendheid van onze problemen heel concreet te maken. We voeren actie voor een beleid dat homofoob en transfoob geweld uit de wereld moet helpen. Dat houdt terecht heel wat mensen bezig. Racistisch geweld is ook een dagelijkse realiteit. Een 29-jarige man uit Vilvoorde werd door de Brusselse correctionele rechtbank veroordeeld tot een gevangenisstraf van 12 maanden en een boete van 1.100 euro. “Beklaagde geeft blijk van een mentaliteit beneden alle peil”, klonk het in het vonnis. “Hij vindt zichzelf beter dan mensen met een donkerder huidskleur en die overtuiging lijkt voor hem voldoende om die mensen fysiek te molesteren.” En ook de politie laat zich nu en dan eens goed gaan, zo blijkt uit dit artikel: De rechtbank van Brussel veroordeelde de politie-inspecteur Condijts tot acht maanden celstraf en een schorsing van vier jaar voor racistisch geweld. In 2009 werd Nordine gearresteerd tijdens een protest voor de boycot van Israël. “Buitenlander, als het je hier niet bevalt ga je maar terug naar je eigen land. Voeg een riem toe rond je buik en explodeer in je eigen land”, zo sprak de agent de Marokkaan toe.

Structureel geweld

Naast het fysieke en verbale geweld is er ook het structureel geweld. Op wereldschaal neemt dat gigantische vormen aan. Oxfam schat dat vermogende individuen minstens 14 biljoen euro verborgen houden in belastingparadijzen wereldwijd. Voor overheden betekent dit een verlies van meer dan 120 miljard euro aan belastinginkomsten. “In tijden dat gewone burgers in zowel rijke als arme landen lijden onder bezuinigingen door nationale begrotingstekorten, kan dit geld goed van pas komen voor openbare diensten zoals gezondheid en onderwijs. Het totale bedrag volstaat zelfs om de extreme armoede twee keer de wereld uit te helpen”, zegt Oxfam in een persbericht.

Vechten tegen het kapitalisme

Wie heeft er belang bij dat mensen in dezelfde volkswijken elkaar haten? Dat Walen en Vlamingen tegen elkaar worden uitgespeeld? Dat we een rassenstrijd voeren in plaats van een klassenstrijd? Enkel de klasse van de superrijken heeft daar belang bij. Als de NVA ons voorstelt om snelrecht (een vorm van rechtspraak die enkel tegen de lagere bevolkingslagen gebruikt wordt) toe te passen tegen homofoob geweld is dat geen goeie zaak voor ons. Zoals het ook geen goeie zaak is als Di Rupo het mogelijk maakt om GAS-boetes te geven aan kinderen en jongeren. Het maakt de daders en hun ouders nog armer. Wat die jongeren nodig hebben is degelijk onderwijs en vooruitzicht op werk. Maar daarin faalt het systeem. De werkloosheid en uitzichtloosheid nemen toe met de economische crisis en treffen in de eerste plaats de ‘allochtonen‘: Volgens het Minderhedenforum, een koepel van etnisch-culturele verenigingen, kom dit vooral omdat allochtone werknemers een slechter statuut hebben (uitzendwerk en tijdelijke contracten). Bovendien werken zij vaak in sectoren die het zwaarst getroffen zijn zoals de metaal- en textielsector. Werkloosheid en armoede zijn bijna de norm zijn in de volkswijken. Er is racisme bij de interimkantoren en in het uitgaansleven. Datzelfde uitgaansleven waar dan ook homo’s in mekaar geslagen worden. Slechte leefomstandigheden maken mensen agressief. De toename van geweld op straat komt er niet vanzelf, maar gaat gepaard met de economische crisis. Een crisis waar de gewone mensen geen schuld aan hebben, of ze nu hetero, holebi of trans zijn.

Het is in ieders voordeel om die solidariteit te organiseren. Ook in het voordeel van holebi’s en transgenders. Hebben we een maatschappij voor ogen waar iedereen het goed heeft of denken we alleen aan ‘onze‘ rechten? Liggen we er al dan niet wakker van dat in Borgerhout de helft van de bevolking onder de armoedegrens leeft? Nochtans is niemand immuun voor armoede. In New York houden gespecialiseerde organisaties zich bezig met de strijd tegen armoede bij holebi’s en transgenders. Om dat soort situaties te vermijden is een gezamenlijke strijd tegen dit systeem nodig. Armoede of homofobie, ze wegen allebei even zwaar voor wie er mee te maken krijgt.

Miljonairstaks

De PVDA voert een campagne voor de miljonairstaks om de kloof tussen arm en rijk kleiner te maken. De partij wil de opbrengst te gebruiken voor een sociaal noodplan tegen de crisis. Namelijk voor werk, voor de sociale zekerheid, het onderwijs en openbaar wetenschappelijk onderzoek. Het gaat dan over het heffen van 2% belasting op de vermogens van de 2 % rijkste Belgen. Dat kan 8 miljard per jaar opbrengen. Het is maar een van de voorstellen van de PVDA om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen.

Kant kiezen

Sander verlaat Comac om nieuwe dingen te gaan doen in de PVDA. Uit zijn afscheidstoespraak haal ik een quote die ik essentieel vind voor iedereen die met emancipatie bezig is: “Of ik nu naar het congres ging van de Zweedse communisten en leerde van hun strijd tegen seksisme, of ik naar Berlijn ging en onder de indruk was van hun antifascistische strijd, of ik op You Tube naar een speech keek van de Filippijnse voorzitster van de jongerenbeweging, ik leerde steeds dat de belangrijkste vraag voor elke activist dezelfde is: welke kant kies ik? Kies ik ervoor om aan de zijlijn te staan, om mij neer te leggen bij het kapitalisme, dat elke dag 24.000 mensen omkomen van de honger, terwijl de honderd rijksten in de wereld vier keer de armoede uit de wereld zouden kunnen helpen? Of kies ik ervoor om elke dag aan de zijde te staan van de activisten in de derde wereld, die elke dag vechten tegen het imperialisme, aan de zijde van de communistische beweging die steunt op de arbeidersklasse om te breken met het kapitalisme? Mijn keuze is de tweede en elk jaar geraak ik daar meer van overtuigd.”