Nabil Ben Yadir maakte ‘Les Barons’. Een film die je een andere kijk geeft op de Marokkaan die je op straat tegenkomt of enkel op TV ziet als er weer eens rellen zijn. Quotes uit een interview in Humo.
Nabil Ben Yadir: Nu ik een film gemaakt heb met Jan Decleir en muziek van Arno,mag ik in elk journaal. Goed, na de rellen twee maanden geleden werd ik ook geïnterviewd. Ik geef beleefd tekst en uitleg. Na mij komt een gast die raast en tiert. Veel meer dan beledigingen als ‘hoerenjong‘ kwamen er niet uit. Raad eens wie er werd weggeknipt, en wie het journaal opende? Dat vind ik pas schandalig: dat mensen die zouden moeten weten wat ze doen persé een stereotiep beeld van deze wijk willen geven, omdat dat is wat de kijkers graag hebben. Ik zeg niet dat het hier een vredig paradijs is, maar het is ook geen Kaboel. Die indruk wekken ze wel, en dat is eigenlijk veel schadelijker dan zo’n rel.(…) Als er rellen zijn, moet je proberen na te gaan: waar gaat dit over? Wat is de kern van het probleem? Als mensen die andere realiteit eens echt zouden proberen te begrijpen, zou dat al zoveel helpen. Als die jongens hier eens het gevoel kregen dat er naar hen geluisterd werd. Elke rel is een noodkreet. Kennelijk zijn migranten in de gevangenis onrechtvaardig behandeld, en de jongeren hier hadden al geen vertrouwen in Justitie. Daar zijn ook echt redenen voor – zoals agenten zich tegenover ons gedragen, daar moet echt eens serieus iets aan gedaan worden.
Humo: En de rellen van twee maanden geleden: was dat ook een noodkreet?
Nabil Ben Yadir: Dat was druk, spanning in de wijk die steeg en steeg. Kijk, als je hier woont en je kan geen werk vinden en om je heen gaan er reusachtige nieuwe kantoren en bedrijven open die alleen maar personeel van buiten de wijk aannemen, terwijl wij hier toch ook gediplomeerde mensen hebben… En als er dan voor dat personeel hier overal snackbars opengaan die je twee euro vijftig voor een cola laten betalen, en vier euro vijftig voor een eenvoudige sandwich, terwijl jij nog steeds geen werk hebt… Wat denk je dat er dan gebeurt? De frustratie neemt toe, de spanning stijgt, mensen krijgen het benauwd en dan ontploft het.
Humo: Jij was een appartement aan het zoeken?
Nabil Ben Yadir: Ja, maar dat lukt niet. Dat is ook raar hoor, dat je zo’n succes hebt met een film, maar je nog steeds geweigerd wordt als je een flat zoekt.
Humo: Ook als je zegt dat je de regisseur bent van ‘Les Barons’?
Nabil Ben Yadir: Dat zeg ik nooit. Dat is mijn eer te na. Als ik dan opeens wel de flat zou krijgen, zegt zo’n man eigenlijk: “Ik moet geen Marokkanen, maar jij bent oké” Zo gaat het niet: of je houdt van ons allemaal, of je houdt niet van ons, punt. Neen, dat betekent dat er gewoon niks veranderd is.
Humo: Aziz, een van de hoofdfiguren in de film zegt: “Ik wilde een opleiding tekenen volgen, en weet je wat ze zeiden? ‘Ga maar naar Snit en Naad, dan kan je patronen tekenen”
Nabil Ben Yadir: Dat is geestig, maar de essentie is helemaal niet leuk. Ik weet dat, want het is autobiografisch. Hassan zegt over Malika (die het tot Nieuwsanker heeft geschopt): “Die heeft iets compleet geschifts gedaan: ze heeft voor journalist gestudeerd! Alsof dat zin heeft voor ons!'” Dat zegt alles: de kans dat wij met een ingenieursdiploma ook daadwerkelijk als ingenieur zullen gaan werken, is even groot als de kans dat we de lotto winnen. De meeste ingenieurs van bij ons eindigen als bewaker bij beveiligingsfirma’s.
Humo: Volgens Sam Touzani is er in deze wijken ook een gebrek aan opvoeding en intellectuele ontwikkeling.
Nabil Ben Yadir: Dat is onzin. Wat wel een probleem is, is wat ik de Walibicultuur noem: ik had gewild dat verenigingen en jeugdhuizen met ons naar de bioscoop of naar de KVS gingen, maar in plaats daarvan namen ze ons wel honderd keer mee naar Walibi – omdat ze daar met ons gratis toegang krijgen. of ze organiseerden maar weer eens een voetbaltoernooi… (…) Nu hebben die verenigingen geen geld, en ze verliezen zoveel tijd met fondsen zoeken dat ze geen gelegenheid meer hebben om effectief projecten op te zetten. En dan gaan ze toch maar weer gratis naar Walibi.
Humo: Mag je echt niet uitgaan met de zus van je vriend?
Nabil Ben Yadir: Neen. Met de zus van je vriend trouw je: dat is de code van de straat. Uitgaan met de zus van je maat, dat gaat echt niet. Ik zal je uitleggen waarom. Onder elkaar praat je altijd over vrouwen, wat je er allemaal mee zou willen doen en zo, maar dan heel grof. Dat gaat heel ver, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus een vriend weet waarvan je allemaal droomt met vrouwen en wie wil zijn zus daaraan overleveren? Dat gaat echt niet. Dat je met een zus alleen kan trouwen, is gewoon heel logisch en realistisch.
Humo: Een dubbele moraal?
Nabil Ben Yadir: Ja, maar die dubbele moraal is toch niet specifiek iets van de jongens hier? Dat zit gewoon in mannen. Misschien gaat het machismo bij ons iets dieper omdat wij veel onder mannen zijn, en er op de opleiding voor automecanicien, waar we massaal heen worden gestuurd, ook bijna alleen maar jongens zitten. Maar hoeveel mannen – of ze nu in Molenbeek of in Ukkel wonen – houden niet zielsveel van een vrouw maar gaan toch ook vreemd? Die contradictie zit er gewoon in.
Holebiplus 